'Central Park' 2.04 review: natuurlijk realiseer je je dat dit oorlog betekent
Ons oordeel
Wederom een solide aflevering van 'Central Park' die veel beter zou zijn zonder de snode Bitsy Brandenham.
Voor
- 🎤Keith David is een leuke toevoeging aan de stal van gaststerren.
- 🎤Meer geweldige uitvoeringen van Leslie Odom, Jr. en de cast.
- 🎤Een heerlijk dwaas subplot met de Tillerman-kinderen.
Tegen
- 🎤Het Bitsy/Helen-verhaal blijft nutteloos.
- 🎤De verteller van Josh Gad ontkomt er niet aan overbodig te zijn.
- 🎤Halverwege het seizoen is de verhaallijn ongevormd.
Dit bericht bevat spoilers voor Centrale park.
Bekijk onze laatste recensie hier .
Met Natuurlijk realiseer je je dat dit oorlog betekent, Centrale park nadert de helft van het tweede seizoen van ten minste drie. (Vergeet niet dat Apple TV+ de serie voor volgend seizoen al heeft opgepikt.) Nadat het laatste deel van de première van drie afleveringen van vorige week behoorlijk abrupt brak, zijn de dingen in deze aflevering weer relatief normaal. Wat dat betekent is eenvoudig genoeg: er zijn drie verhalen, een handvol liedjes en minstens twee of drie personages die niet eens in de buurt hoeven te zijn.
Als je weet Centrale park goed genoeg om het eerste seizoen te hebben gezien, je herinnert je ongetwijfeld dat het belangrijkste verhaal was dat Bitsy Brandenham (ingesproken door Stanley Tucci) Central Park wilde kopen en er een vastgoedontwikkeling van wilde maken, waarbij de parken en recreatiediensten onder toezicht door parkmanager Owen Tillerman (Leslie Odom, Jr.). Natuurlijk zou er geen erg leuke show zijn als Bitsy haar zin kreeg, en het seizoen eindigde met het gevoel dat terwijl de Bitsys van de wereld hun best zouden doen, mensen zoals Owen en zijn familie hen van hun egoïstische manieren konden stoppen .
De eerste drie afleveringen van het nieuwe seizoen vermeden meestal een heropleving van Bitsy's wens om Central Park te bezitten. De eerste aflevering hintte naar enkele geheime ontwikkelingsplannen die andere rijke ontwikkelaars in handen wilden krijgen. Maar het is pas aan het begin van deze aflevering dat Bitsy haar assistent Helen (Daveed Diggs) eraan herinnert dat ze de kans om Central Park te kopen als de cementerende factor van haar nalatenschap beschouwt. En ze denkt aan erfenis omdat ze haar memoires wil schrijven, een creatieve keuze die in een hogere versnelling komt wanneer ze zich realiseert dat haar broer Ambrose (Ed Asner) tegelijkertijd zijn eigen memoires schrijft.
Maar de Brandenham-kant van de dingen wordt meestal gedegradeerd tot een nutteloos subplot. Slechts één lid van de familie Brandenham heeft interactie met het Tillerman-gebroed, en dat zou Brandon (Eugene Cordero) zijn, de toekomstige vriend van Molly (Emmy Raver-Lampmann). Hoe leuk het ook is om Tucci en Diggs in een meer bizarre kant van het verhaal te horen duiken, het is heel moeilijk te begrijpen waarom Bitsy om creatieve redenen nog steeds deel uitmaakt van deze show. Haar subplot begint als geworteld in de kans om Central Park te kopen, maar eindigt met het feit dat ze er nauwelijks een krijgt over Ambrose, omdat hun uitgever zich realiseert dat noch Bitsy noch Ambrose daadwerkelijk een memoires heeft geschreven. (Maar Bitsy's lijkt meer feitelijke zinnen te hebben, waardoor ze een milde overwinning heeft.)
(Afbeelding tegoed: Apple TV+)
De rest van de aflevering voelt heel erg als een show die veel effectiever zou zijn, zelfs met de nog steeds onnodige vertelling met dank aan het straatmuzikant-personage van Josh Gad. Hij doet tenminste mee aan de actie die centraal staat in het A-plot, waarin Owen zich voorbereidt op een groots jaarlijks evenement waarbij schoolkinderen uit de omgeving van NYC komen te horen over de waarde van het behoud van de natuur in Central Park. Owens vrouw Paige (Kathryn Hahn) gebruikt haar journalistieke speurvaardigheden om Dr. Ward Whitlinger (ingesproken door de opgewekte Keith David), een voorheen inspirerende figuur in Owens leven, op te sporen, alleen voor iedereen om te beseffen zodra hij opstaat om te spreken aan de kinderen dat de man die vroeger waarde hechtte aan de kracht van de natuur nu gelooft dat we het klimaat zo hebben verpest dat het niet meer te redden is en het ook geen zin heeft om het te proberen. (Dit is helaas misschien dichter bij waar dan iemand wil toegeven, maar het is ook geen geweldige boodschap om aan jongeren door te geven.)
Dit deel van Of Course You Realize This Means War volgt een paar voorspelbare stijlfiguren, maar zoals vaak het geval is bij Centrale park , het is het gebruik van muziek waardoor het verhaal fris en nieuw aanvoelt. Owen en de rest van de parkwachters zijn behoorlijk geschokt door Whitlingers botte en rake toespraak en springen er snel naar toe om een lied uit te voeren om het nihilisme van het oudere personage te bestrijden. Dit is ook een van de weinige keren dat Gad's personage mee kan doen aan het plezier en daadwerkelijk naast Owen optreedt. (En natuurlijk, als het nummer eenmaal is afgelopen en hij iedereen probeert aan te moedigen een nieuwe band bij elkaar te krijgen, schieten ze het idee neer. Het is een grappige grap, maar een ander moment waarop de show bijna vraagt waarom de verteller zelfs bestaat. )
Molly en Cole (Tituss Burgess) brengen ondertussen tijd door met de eerder genoemde Brandon terwijl hij zich voorbereidt op een indoor vliegerwedstrijd - een combinatie van woorden die Cole met plezier vervult - en snel zijn bescheiden doelen inhalen om de wedstrijd te winnen in een flamboyante, bloemrijke praal van soorten, verwant aan de meest opzichtige kunstschaatsers. Gezien het feit dat Molly's voorlopige relatie met Brandon een belangrijk plot was van het eerste seizoen, is het leuk om het personage terug te laten keren als de show halverwege deze nieuwe reeks afleveringen komt.
Dit tweederde van de aflevering is wat Centrale park zou moeten zijn. Als de show het vet van de verschillende zure tegenslagen van Bitsy en Helen zou kunnen verminderen, een geslachtsverwisselde en gecastreerde versie van de Mr. Burns / Waylon Smithers-relatie op The Simpsons , het kan echt iets bijzonders zijn. Voor nu, terwijl de laatste paar afleveringen van het seizoen in de verte bungelen, is het in ieder geval goed om te weten dat genoeg van de show werkt om het leuk te maken, met het tempo dat zo snel is dat Bitsy en Helen bijna niet zouden kunnen ooit zo'n albatros zijn om de hele show onaangenaam of somber te maken. Maar er is een heel duidelijk pad om deze show briljant te maken. Misschien zal de creatieve staf tegen het derde seizoen die weg inslaan.
