'Hillbilly Elegy' Review: Oscar-aas weggegooid zonder haak

Ons oordeel

'Hillbilly Elegy' maakt een solide indruk van een goede film, maar komt nooit samen.

Voor

🤠Amy Adams en Glenn Close geven veel te veel van zichzelf weg in zulke oppervlakkige rollen.

Tegen

🤠Er zit geen boog in dit verhaal.
🤠Beide acteurs die J.D. spelen zijn leegte van persoonlijkheid.
🤠De film heeft geen idee waar het over gaat, voor wie het is, of waarom het ons iets zou kunnen schelen.

Wanneer we pejoratief naar films verwijzen als Oscar-aas, bedoelen we zelden dat films die streven naar Oscar-glorie helemaal slecht zijn. Over het algemeen is Oscar-aas middelmatig of mogelijk zelfs solide, maar het is duidelijk ontworpen om tegemoet te komen aan de stembelangen van Academy-leden, meestal door middel van enkele intense uitvoeringen die anders afleiden van de fouten van de film. Hillbilly Elegy voert het principe van Oscar-bazen tot het meest belachelijke uiterste en positioneert zichzelf als een stervehikel voor Amy Adams en Glenn Close, dat zo'n nietszeggend niets van een film is dat het je hoopt te misleiden met pure rauwe emotie. En om eerlijk te zijn werken Adams en Close keihard om genoeg tranen en woede te leveren om een gouden standbeeld in hun banen te lokken. Je hoeft alleen maar de zinloze overpeinzingen door te nemen van een hoofdrolspeler die nooit echt leert of groeit uit zijn ervaringen.

De gelijknamige memoires van J.D. Vance zijn niet zozeer een verhaal, maar een dekvloer tegen zijn opvoeding op het platteland van Appalachia in de late jaren 90. In hun zoektocht naar aanpassing aan het scherm hebben schrijver Vanessa Taylor en regisseur Ron Howard geprobeerd de veroordelende schaamte van de verarmde plattelandsbevolking weg te nemen en een verhaal achter te laten over een man die de American Dream bereikte door aan de armoede te ontsnappen door hard te werken. Het probleem hiermee zit in de framing. Wanneer we kennis maken met JD (een hopeloos inerte Gabriel Basso), is hij al volwassen, interviewt hij voor een zomerstage tussen zijn jaren van rechtenstudie, en wordt hij teruggetrokken naar zijn geboorteplaats door de onthulling dat zijn moeder Bev (Amy Adams) overdosis heroïne en heeft geen duurzame opties voor hulp bij herstel.

Dit uitgangspunt zou een soort loskoppeling impliceren tussen het succes van J.D. en zijn roots, een afrekening met zijn verleden die moet gebeuren om zichzelf heel te maken. In plaats daarvan is precies het tegenovergestelde waar. J.D. heeft heimwee naar zijn roots, voelt zich zo vreemd in erudiete diners op de rechtenschool dat hij in paniek raakt over welke vork hij moet gebruiken. Toch probeert de film tegelijkertijd te stellen dat familie het belangrijkste is, terwijl hij opnieuw bevestigt dat ze functioneel een albatros om de nek van J.D. zijn die zijn eigen schoten op geluk en succes in de weg staat. Dat zou ook een mooi conflict zijn als de film beweerde enig inzicht te hebben in hoe JD een verlangen om bij zijn verslaafde moeder te blijven moest verzoenen met de aantrekkingskracht van zijn toekomstperspectieven, maar de film maakt daar nooit een probleem van, maar positioneert JD' s verplichte zorg voor het welzijn van zijn moeder als een tijdelijke afleiding van het succes waarvan hij al heeft besloten dat hij het gaat nastreven.

Terwijl dit non-conflict tussen JD en zijn chagrijnige moeder zich in het heden afspeelt, worden we getrakteerd op flashbacks die een eigen verhaal vertellen, volledig gescheiden van de hedendaagse procedures en die functioneel alleen dienen om ons op de hoogte te houden van hoe JD het heeft bereikt een maatstaf voor succes. Deze scènes bevatten een jonge JD (een even onaantrekkelijke Owen Asztalos) die omgaat met zijn emotioneel en fysiek gewelddadige moeder, die in een adolescente depressie en delinquentie vervalt, en uiteindelijk wordt gered door zijn keiharde grootmoeder (Glenn Close), die hem in hij neemt de academische kansen die hij nodig heeft om te ontsnappen aan de cyclus van armoede en misbruik van zijn gezin. Dit benadert op zijn eigen manier dwingend, ook al behoudt het Vance's memoires neerbuigendheid jegens zijn eigen gemeenschap, maar het wordt ondermijnd door wat we al weten over het leven van JD in het heden, en het slaagt er niet in om thematisch te verbinden met het huidige verhaal in elk geval. manier die zijn bestaan rechtvaardigt.

Het meest irritante aan de film is dat de prijsuitreiking de film veel langer in het publieke bewustzijn zal houden dan waartoe het recht heeft, aangezien Adams en Close het werk doen om rijke personages te ontwikkelen in een film die niet heb er niet veel over te zeggen. Adams schreeuwt en jammert door de rol van een zeer slimme vrouw die beschadigd raakte door emotioneel misbruik en haar dromen werden ontzegd door een jonge zwangerschap, terwijl Close's keiharde persona een matriarch logenstraft die om de toekomst van haar familie geeft maar niet de taal of geduld om het uit te drukken. Dit wordt soms met hilarische absurditeit uitgedrukt, zoals het geval is met de nu beruchte Terminator-monoloog in de trailer van de film, maar je moet de eer geven waar het te wijten is aan actrices die veel te veel van zichzelf investeren in rollen die ze meer verdienen dan.

Als je eenmaal de ambities voor awards-glorie hebt weggenomen, wat blijft er dan over? Is Hillbilly Elegy een karakterstudie? Om dat te zijn, zou Vance een karakterboog moeten hebben, enige ontwikkeling van introspectie of prestatie binnen de grenzen van het verhaal. Is het een onderzoek naar de opioïdencrisis op het Amerikaanse platteland? Het zou kunnen, als het ervoor kiest om dieper te duiken dan te zeggen dat drugsgebruik slecht is en junkies verdrietig zijn. Is het een verhaal over de wil van een grootmoeder om haar kleinzoon te redden van haar junkie-dochter? Je zou misschien zo ver kunnen gaan, maar waarom wordt de aandacht dan verdeeld met een kaderverhaal dat plaatsvindt lang nadat ze dood is? Hillbilly Elegy maakt een solide indruk van een goede film, maar het komt nooit samen op een manier die attent is op Vance's ervaringen of kritiek op zijn perspectieven. Uiteindelijk is het gewoon een verhaal over een man die advocaat wil worden, een trip down memory lane maakt en vervolgens zijn leven als rechtenstudent hervat. Ondanks al het aas, is er nog steeds geen haak om je binnen te halen.