'Host' Review: je ergste Zoom en somberheid-nachtmerrie
Ons oordeel
Host is een geïnspireerde evolutie in bezitshorror die new-age-scenario's combineert met ouderwetse demonen voor een vreselijk gruwelijke genre-inkapseling van onze huidige maatschappelijke dynamiek.
Voor
- 👻 Bereid je voor om bang te zijn.
- 👻 Natuurlijke uitvoering van opstellingen.
- 👻 54 minuten looptijd? Ja graag.
Tegen
- 👻 Lichte 'screen life' pratfalls.
Als een gepassioneerd pleitbezorger van horror op het scherm, moet ik je smeken om Rob Savage's te kijken Gastheer (op huivering). De drijfveer is simpel: hoe creëren we enge filmische verhalen met maatregelen op het gebied van sociale afstand en lockdown? Met de torenhoge toename van virtuele hangouts, wisten horrormakers dat antwoord al. Films zoals niet bevriend , De Den , Cam2Cam , en nog veel meer hebben de weg vrijgemaakt voor een heel subgenre van filmmaken in eigen huis, waarvoor geen backlot-sets of persoonlijke crews nodig zijn. Natuurlijk, zoals elk subgenre, is succes niet gegarandeerd. Dat maakt Savage's bloedstollende technologische bezit des te indrukwekkender.
Op voorstel van Haley (Haley Bishop) komen zes vrienden bij elkaar voor een Zoom-call-seance. Hun professionele medium wordt aanbevolen door Haley, aangezien ze een vriendin is die menig persoonlijk oproepingscircuit heeft geleid. Caroline is nerveus (Caroline Ward), Jemma (Jemma Moore) is een scepticus en Teddy (Edward Linard) wil dronken worden. Hun spirituele gids waarschuwt dat ze hun onaardse connectie niet serieus moeten nemen, maar toch kan een deelnemer het niet helpen om een grap uit te halen om aandacht. Ik weet zeker dat ik je niet hoef te vertellen wat er daarna gebeurt. We hebben allemaal genoeg horrorfilms gezien om de gevolgen van het provoceren van de doden te begrijpen.
In een notendop, Gastheer is Paranormale activiteit bij wijze van niet bevriend . 'Maar Matt, is dat niet gewoon' niet bevriend ?' Ja en nee.
Gastheer speelt met zijn omgeving zoals Paranormale activiteit , geniet van de serieus spannende demonische kwelling en is behoorlijk bedreven in het verhogen van de hartslag van het publiek via huishoudelijke middelen. Het probleem met veel 'screen life'-films is 'actie' die vervaagt tot onzichtbare rommel of een scherm tot zwart maakt. Savage, met co-schrijvers Gemma Hurley en Jed Shepherd, maakt gebruik van de hik die techno-horror introduceert in een toch al gevaarlijke activiteit wanneer het in het echte leven wordt begeleid. De zogenaamde goocheltrucs die de regisseur speelt om de sensatie te creëren van een entiteit die de tegel van elk meisje achtervolgt, zijn methodisch, meeslepend en oprecht verontrustend.
Aangezien horror voor 'het leven op het scherm' is gebaseerd op onze dagelijkse interacties met apps en programma's en digitale platforms, moet het gebruik echt aanvoelen. Als iemand die sinds begin maart elke zaterdagavond afhankelijk is van een terugkerende Zoom-oproep voor socialisatie, geloof ik dat ik met mijn stamboom kan claimen Gastheer nagelt de eb en vloed van virtuele hangouts. De complicaties die voortkomen uit wankele internetverbindingen, spelen met grappige Zoom-achtergronden, tot de tijdelijke frustraties van het alleen zijn en niet in persoon met degenen die op het scherm worden gezien. Acteurs en actrices voeden isolatiehorror terwijl ze zich aanpassen aan hun nieuwe, voorzienbare 'normaal', dat alleen maar gruwelijker wordt. Angst vertaalt zich langs een schermvergrendelde barrière.
Dat gezegd hebbende, ik zal niet beweren Gastheer herschrijft het horrorspel 'screen life'. Het tot stand brengende conflict is voorspelbaar vanaf zeventien mijl afstand, waarbij de gouden regel van horror wordt genegeerd die ik al heb gezegd: rotzooi niet met het onbekende. Vanaf hier moet Savage het maximale halen uit opnameframes die op geen enkele manier breder zijn dan laptopcamera's (telefoonoverdrachten, selfiesticks, enzovoort). Caroline verkent haar zolder, Teddy navigeert door zijn schuilplaats om thuis te blijven, en meer personages vinden verrassingen in hun verder bescheiden appartementsruimtes. Er is geen heruitvinding, maar dat is nauwelijks merkbaar gezien hoe Savage de fundamentele competenties van een anders wispelturig subgenre vastlegt.
Ik ben altijd geïntrigeerd door 'screen life'-horror en denk dat het een van de meest innovatieve, verdeeldheid zaaiende subgenres is. In dat opzicht lijkt het veel op found-footage-cinema. Wanneer behandeld als een gemakkelijke weg naar winstgevendheid van indie-horror? Niemand zou een aantal van de misfires moeten doorstaan waar ik mee heb geworsteld om het af te maken. Wanneer goed gedaan? Titels zijn het snijvlak van in-your-face terreur. Gastheer , in termen van 'screen life' horror, is een voorbeeldige weergave van de laatste. Een Zoom-nachtmerrie van minder dan een uur (canoniek met de tijdsbeperking van het programma zonder abonnement) die enorm gespannen is, met name angstaanjagend, en mogelijk zullen enkele van de engste realisme-horrorfans dit jaar streamen en schreeuwen.
Ik weet dat we allemaal bang zijn voor een realiteit post-COVID waarin scenarioschrijvers ons blijven dwingen ons eenzame verleden te herbeleven in hun 'geïnspireerde' thuisblijfverhalen, maar als filmmakers een moment als Rob Savage kunnen vastleggen en manipuleren? Er is hoop voor alle 'quarantainescenario's' aan de horizon.
Gastheer zal op 30 juli beschikbaar zijn om te streamen op Shudder.
