'Mank' Review: het verhaal van een scenarioschrijver dat niet van de pagina springt

Ons oordeel

Finchers vakmanschap bootst perfect de look, feel en sound van Hollywood's Gouden Eeuw na, maar zijn verhaal mist een essentiële uitstraling.

Voor

🍸 Oldman's optreden als de alcoholische, zelfdestructieve scenarioschrijver kan binnenkort de gelederen van Hollywood's grootste dronkaards vervoegen.
🍸 Amanda Seyfried speelt haar beste carrière als Marion Davies, de minnares van een mediamagnaat met meer verstand dan ze laat blijken.
🍸 De partituur van Trent Reznor en Atticus Ross die alleen historische instrumenten gebruikt, vormt een ideale muzikale achtergrond voor Finchers tijdcapsuleverhaal.

Tegen

🍸 Fincher's nauwgezette vakmanschap houdt het verhaal in een bankschroefgreep die ervoor zorgt dat het niet volledig tot leven komt.

Het verhaal van het maken Missend is bijna net zo episch als het verhaal dat het vertelt: David Finchers vader Jack schreef het script in de jaren negentig voor zijn zoon om na te regisseren Het spel , maar Fincher's aandrang om in zwart-wit te fotograferen, verhinderde dat het werd gemaakt. Nadat Jack in 2003 was overleden, kwijnde het project weg totdat David het nieuw leven inblies en Netflix overtuigde, dat snel een toevluchtsoord werd voor cinefiele filmmakers met onvoltooide huisdierenprojecten, om het te financieren. Maar na twee decennia en talloze belemmeringen, weet ik niet zeker of het eindresultaat voelt als de opwindende vervulling van een lang uitgestelde visie, of een oefening in stijl die meer bewonderd dan zeer belangrijk is.

Gebouwd op het ongeëvenaarde vakmanschap van Fincher en ondersteund door een optreden van Gary Oldman in wat voorbestemd lijkt om de onderscheiding te verdienen als een van de grote dronken vertellers van de cinema, Missend bruist het meest wanneer het de ritmes van gevatte screwball-komedies combineert met een scherp en genadeloos oog voor sociaal commentaar. Maar zelfs als de blijvende impact van de film nog niet volledig wordt erkend - niet anders dan burger Kane , de film waar het om draait - Finchers nauwgezette en steeds vreugdelozere instelling als filmmaker en verteller laat stilletjes de lucht uit dit inside-honkbalverhaal ontsnappen voordat het emotionele gewicht de kans krijgt om te knallen met de impact die het zou moeten hebben.

Gebaseerd op het waargebeurde verhaal - of op zijn minst een meeslepende dramatisering van feitelijke gebeurtenissen - speelt Oldman Herman Mankiewicz, een aangespoelde, alcoholische scenarioschrijver die door Orson Welles (Tom Burke) is ingehuurd om de eerste film van de jonge voormalige radio- en theaterster te schrijven. Verborgen in een hut om te herstellen van een auto-ongeluk, wordt Mank geholpen door een humorloze transcriptionist Rita Alexander (Lily Collins) en een meer inschikkelijk kindermeisje Fraulein Freda (Monika Grossman) om zijn werk te voltooien, met Welles' collega John Houseman (Sam Troughton ) regelmatig inchecken om hem op het goede spoor te houden. Tussen uitbarstingen van productiviteit en uitgebreide buigingen om zijn pijn te verlichten (en zijn verslaving te bevredigen), reflecteert Mank op zijn relatie met mediamagnaat en zakenman William Randolph Hearst (Charles Dance) en vooral Hearsts minnares Marion Davies (Amanda Seyfried), wiens heldendaden de ruggengraat van het zogenaamd fictieve verhaal dat hij probeert te vertellen.

Naarmate Manks relatie met het machtige stel evolueert, verandert ook zijn status in Hollywood, vooral bij MGM, waar hij botst met no-nonsense productiehoofd Irving Thalberg (Ferdinand Kingsley) en vooral met studiochef Louis B. Mayer (Arliss Howard), wiens politieke voorkeuren en loyaliteit aan Hearst ondermijnden in toenemende mate zijn carrièrevooruitzichten. Maar naarmate de druk voor Mank toeneemt om het project af te wijzen - al was het maar om zijn vriendschap met Hearst en Davies te behouden, laat staan wat er over is van zijn noodlijdende carrière - begint de scenarioschrijver in te zien dat zijn script voor burger Kane is misschien wel het beste wat hij heeft geschreven, en hij moet vechten om krediet te krijgen, de gevolgen zijn verdoemd.

Als een gerapporteerde poetsbeurt door Eric Roth ( Het merkwaardige geval van Benjamin Button ) het portret van Welles in het originele script verzachtte in tegenstelling tot Mankiewicz, schildert de visie van de oudere Fincher het leven van de scenarioschrijver niet helemaal met het penseel van een hagiograaf, maar het beeldt hem af als een genie wiens intelligentie zowel zelfdestructief als genadeloos scherp bleek te zijn. In zekere zin is dit zelf een klassieke Hollywood-trope - de grote man die niet uit zijn eigen weg kan gaan - en Finchers begeleiding van Oldman's uitvoering leidt het publiek tot die onweerlegbare conclusie, voortbouwend op burger Kane 's enige Oscar-overwinning voor Beste Scenario. Wat misschien minder bekend is over The Greatest Film Ever Made, zijn de relaties en de toegang die Mankiewicz had tot de mensen die zijn onderwerpen zouden worden voor het script en de onverschrokkenheid en toch zelfbewustzijn waarmee hij aan deze historische onderneming begon. (Op een gegeven moment zegt Mank tegen Davies: als dit wordt gemaakt, hoop ik dat je me vergeeft, en ze antwoordt, en als dat niet zo is, hoop ik dat je me vergeeft.)

De film laat veel meer zien dan alleen het tikken op toetsen en de gefronste creativiteit die Manks levenservaring transformeerde tot het lef van Welles' regiedebuut. Inderdaad, zijn transcriptionist Rita is een van de eersten in dit verhaal die meer te weten komt over zijn loyaliteit aan proletarische doelen (en individuen), en zijn diepgewortelde minachting voor de bevoorrechte poortwachters waarmee hij ellebogen wrijft - ook al geven ze hem een even bevoorrechte levensstijl. Door zijn ogen zien we Mayer een beroep doen op de werknemers om forse loonsverlagingen te nemen om de studio overeind te houden, zonder ze zelf te nemen, en later om te zien hoe de studio propaganda maakt om Mayer's politieke bondgenoten te steunen. Vooral door het optreden van Arliss Howard als studiochef is het moeilijk om geen echo's te zien van politici die aanvalshonden zijn geworden, zoals Rudy Giuliani in Mayer, blaffend naar de tegenstanders van zijn machtige vrienden en zich verzamelend rond angstaanjagende modewoorden om hun macht en rijkdom aan te vullen in een naoorlogse landschap (terwijl ook veel grotere bedreigingen aan de horizon worden genegeerd).

Kijken naar Mankiewicz die de waarheid spreekt tegen de macht, voelt zeer bevredigend, vooral met het gewicht en de precisie van de humor en inzichten van de scenarioschrijver. Maar naarmate de tijd verstrijkt en de film vordert, zowel in het verleden van Manks relatie met Hearst en Davies als in het heden van zijn strijd om de eer te behalen en te behouden voor burger Kane , wordt zijn instinct om zijn eigen succes op te blazen - en het cumulatieve effect van zijn aanhoudende drankproblemen - een klaagzang die de zilveren rand van zijn uiteindelijke succes niet helemaal kan bevatten. En misschien is dat het punt: de complexiteit van het leven van Mankiewicz en hun overeenkomsten met machtsverhoudingen in ons huidige politieke klimaat kunnen niet gemakkelijk worden opgedeeld, ingeperkt, zelfs niet geëvalueerd. Maar tegen de tijd dat Mank dronken de rechtbank houdt op een Hearst-kostuumfeest terwijl gasten één voor één vluchten, in de overtuiging dat hij Hearst en zijn kliek aanklaagt, maar eigenlijk alleen maar kritiek heeft op de onderkant van een schoen waar hij en zijn carrière op het punt staan verpletterd te worden, zijn prestatie – en zijn morele juistheid – heeft wat van zijn gewicht verloren.

Finchers gebruik van zwart-wit roept een levendig gevoel op van de Gouden Eeuw van Hollywood, in navolging van technieken en shots van Citizen Kane en de kenmerken van het filmmaken uit die tijd. Maar werken met zijn Mindhunter cinematograaf Erik Messerschmidt, Fincher's aflevering van de ene sombere scène na de andere speelt misschien niet op het kleine scherm zoals het zou kunnen zijn als deze film was opgenomen voor (of misschien gewoon bleef in) echte theaters. Er is iets leuks en nerdy aan het kijken naar Fincher die oude technieken gebruikt om een nieuw verhaal te vertellen - een soortgelijke test waarop Steven Soderbergh zichzelf aflegde De goede Duitser - maar de algehele look is modderiger en melancholischer dan het lijkt, en kan een probleem blijken te zijn voor nieuwsgierige kijkers die geïntrigeerd zijn door Finchers naam maar niet bekend zijn met zijn verhaal.

Dat gezegd hebbende, Oldman en Seyfried houden dit verhaal levend met een repliek en een constant gevoel van amusement, dat opnieuw de periode van het filmmaken oproept waarin dit verhaal zich afspeelt; hun beide uitvoeringen bevatten een energie en een leven waardoor de geschiedenis levendiger en academischer aanvoelt. Bovendien geven de castingkeuzes van Fincher - die voornamelijk kleinere namen en onbekenden bevatten - de karakteriseringen een gevoel van nauwkeurigheid, een gevoel dat dit is wie deze mensen waren en hoe ze waren, dat ver voorbij de film zou moeten blijven in een tijdperk waarin de geschiedenis van Hollywood voelt zich soms gestrand in boeken. Maar voor een passieproject voelt Finchers nieuwe film vreemd passieloos aan, een voortzetting van zijn eigen reis van het starten van de industrie tot icoon die hij tevreden lijkt te laten verharden, en het formalisme van zijn stijl te verharden, met elk nieuw werk.

Aan de andere kant lijken maar weinig regisseursfilms meer dimensies en details te onthullen bij latere bezichtigingen dan die van Fincher, of zelfs hun publiek en hun perceptie te veranderen, en misschien zal dit niet anders zijn. Maar als Missend is bedoeld om generaties Hollywood-grootheid te stapelen - een reus uit het moderne tijdperk die het werk van reuzen uit een eerdere tijd opheft en hulde brengt - het komt als een lichte teleurstelling dat de gecombineerde stijl en verhalen achteraf geen grotere high produceren .

Missend zal beschikbaar zijn op Netflix 4 december 2020.