'Master of None' Seizoen 3 Review: Een zoete en intieme reis
Ons oordeel
Ansari verruilt zijn hoofdrol voor iemand achter de camera, terwijl Lena Waithe en Naomi Ackie de complexiteit en uitdagingen van een relatie die niet vaak op het scherm te zien is, tot leven brengen.
Voor
- ️ Als Alicia is Ackie het kloppende hart van het seizoen en verkent ze het tumult van een moeilijke relatie - en een reis door alleenstaand moederschap - met een levendige en hartverscheurende kracht.
- ️ Ansari's tableau-achtige regie geeft het publiek het gevoel dat ze getuige zijn van het leven van deze personages in realtime - een vlieg op de muur van hun relatie.
Tegen
- ️ Door de verminderde acteerrol van Ansari blijft het publiek een beetje hangen nadat ze tijdens seizoen 1 en 2 in Dev zijn geïnvesteerd.
- ️ Het verkorte seizoen geeft ons niet genoeg - we houden van deze personages en willen meer!
Het is moeilijk te overschatten hoeveel groei en verandering heeft plaatsgevonden op Meester van niemand sinds het debuutseizoen in 2015. Gemaakt door Aziz Ansari en Alan Yang, verkende de show oorspronkelijk enkele meer verfijnde versies van sitcom-concepten die het persoonlijke, professionele en romantische leven van Dev Patel (Ansari) en zijn vrienden en collega's volgden. Dat minimaliseert zowel de complexiteit van die afbeeldingen als de algehele kwaliteit van de serie, toen seizoen 2 in 2017 debuteerde, sprong de show naar ongelooflijke nieuwe hoogten, niet alleen verschuivende locaties naar pittoreske Italiaanse steden, maar puttend uit een rijke erfenis van Italiaanse cinema voor veel van zijn visuele en verhalende taal. Bovendien ging de show in première met zijn beste aflevering ooit, en een van de beste afleveringen van televisie die ik ooit heb gezien: Thanksgiving, dat zich richt op Dev's jeugdvriend Denise (Lena Waithe), haar seksualiteit en haar coming out naar haar moeder. De aflevering leverde Waithe een historische Emmy op voor het schrijven van komedies en illustreerde de diep medelevende, inclusieve en multiculturele focus van de show, zowel op de show als op het creatieve team.
Sindsdien is Waithe's carrière terecht geëxplodeerd, hetzij schrijvend of producerend (of beide) de Chi , Boemerang , jaren twintig en Queen & Slim tussen verschillende andere projecten, zoals die van Yang, terwijl die van Ansari dat niet heeft gedaan. Ansari's persoonlijke leven werd een focus van polariserende speculatie op hetzelfde moment dat de #MeToo-beweging op stoom begon te komen, waardoor hij zich terugtrok uit het publieke oog, behalve het maken van een stand-upspecial in 2019 en enkele levensdata die leidden tot en ondersteuning van die special . Maar dat incident kan zijn deelname op het scherm aan Meester van niemand , het is veilig om te zeggen dat seizoen 3 de hoge kwaliteit van de vorige twee handhaaft en de wereld van zijn personages verkent met een helderheid en een empathie die zorgt voor ongelooflijk krachtige en diepgaande televisie.
In vijf afleveringen kijkt seizoen 3, Moments In Love, bijna uitsluitend naar het leven van Waithe's Denise, nu een succesvolle romanschrijver en gelukkig getrouwd met Alicia (Naomi Ackie). Ansari verschijnt tijdens het seizoen twee keer als Dev, in het eerste hoofdstuk als hij Denise's huis in de staat New York bezoekt voor het avondeten, en later nadat zij en Alicia problemen hebben. Het volstaat te zeggen dat deze karakters in sommige opzichten zijn gegroeid en in andere niet; Dev's carrière en romantische vooruitzichten komen niet overeen met het cliffhanger-einde van seizoen 2, maar Denise bloeit - misschien een beetje met uitsluiting van haar oude vriend, maar ook met de diepere behoeften van haar partner. Wanneer zij en Alicia besluiten om te proberen een baby te krijgen, worden de fouten blootgelegd waarvan ze niet wisten dat ze die hadden, waardoor de verschillen tussen de individuele succesniveaus van het paar groter werden en hun respectieve toewijding aan het opvoeden van een kind genadeloos in de schijnwerpers kwam te staan.
De eerste aflevering beschrijft deze poging, die tragisch genoeg niet lukt. Wat vooral scherpzinnig is aan het vertellen van dit verhaal, is hoe een incident als dit een relatie onherstelbaar beschadigt die daarvoor misschien geen problemen had; Alicia, de aanstichter van de zwangerschap, verwijt Denise dat ze het niet serieus genoeg heeft behandeld en uiteindelijk twijfels op haar projecteert (of misschien pas waarneemt) over hun wederzijdse toewijding. Het uiteenvallen is brutaal en hartverscheurend, terwijl ze een toekomst nastreven die van elkaar afwijken, terwijl Denise worstelt om een vervolgboek te voltooien en Alicia besluit om verder te gaan met het moederschap. Waithe, die alle afleveringen samen met Ansari schrijft, verkent volledig de emotionele klap die beide partners voelen, maar doet het ook op een authentieke manier die hun persoonlijkheid en karakter weerspiegelt; ondertussen regisseert Ansari de afleveringen in tableau-stijl, kadreert beelden 1.33:1 en schijnbaar opnemend geluid van een enkele bron. Het resultaat zijn deze prachtige geobserveerde momenten die niet zijn gemanipuleerd of bewerkt om het potentiële drama te versterken.
De keuze voor Alicia om een kind te krijgen legt bovendien bloot wat misschien onzichtbare uitdagingen lijken waarmee koppels van hetzelfde geslacht worden geconfronteerd wanneer ze dezelfde medische procedures proberen uit te voeren als hun cisgender-tegenhangers, met name op het gebied van medische zorg en dekking. Aanstaande moeders hebben al te maken met cryptische, weinig vleiende terminologie en de onmiskenbare fysiologische beperkingen van het krijgen van kinderen na een bepaalde leeftijd, maar Alicia ontdekt al snel de onbetaalbare kosten die gepaard gaan met in-vitrofertilisatie, en de reductieve (of zelfs niet-bestaande) manieren waarop medische zorgverleners geen rekening houden voor relaties of partnerschappen die op enigerlei wijze afwijken van traditionele normen. Waithe en Ansari staan niet stil bij deze obstakels als een hoeksteen van het verhaal, maar gewoon als elementen van de reis die het paar onderneemt, en uiteindelijk besluit Alicia om alleen te beginnen.
Dit is zeker niet de eerste show, of zelfs de eerste show voor Netflix, die zoveel ruimte krijgt over de structuur en looptijd, maar de afleveringen variëren in lengte afhankelijk van de behoeften van elk hoofdstuk in plaats van in een waargenomen of werkelijke structuur te passen , veel in het voordeel van het seizoen. De zwangerschapspoging van Denise en Alicia beslaat de hele eerste aflevering, gevolgd door twee die de gevolgen van die mislukking en de uiteindelijke ontbinding van hun huwelijk beschrijven. Wat interessant en uniek is, is de evenwichtige en doordachte manier waarop het seizoen beide partners volgt, niet terugdeinst voor hun zwakheden, maar uiteindelijk ook arriveert op een plek die ze allebei duidelijk en met liefde ziet. Denise's perspectief wordt enigszins vertroebeld door haar hernieuwde succes, wat leidt tot een nederig gezicht - en enkele daden van berouw - wanneer haar latere werk de wereld niet op dezelfde manier in vuur en vlam zet. Als ze allebei bijna voorouderlijk volwassen zijn en duidelijk in hun communicatie, is Alicia de meest emotionele van hen twee, en die conflicten worden even onvermijdelijk als onthullend over hoe deze twee persoonlijkheidstypes hun gedachten en gevoelens extern presenteren.
Hoofdstuk 4 richt zich bijna volledig op Alicia en haar pogingen om alleen zwanger te worden, waarbij ze eerst dezelfde donor gebruikte als toen ze bij Denise was, maar al snel leert hoe die waargenomen kortere weg duurder en riskanter wordt op de lange termijn. Er is bovendien een enge soort realiteit die gepaard gaat met het kijken hoe ze deze ervaringen alleen doormaakt, met alleen haar moeder (aan de andere kant van de telefoon) en een behulpzame verpleegster (Cordelia Blair, een vrouw met een echte medische achtergrond wiens rol Ansari herschreef om haar meer schermtijd te geven) die troost en ondersteuning bood. Maar het laatste hoofdstuk brengt dit verhaal en hun relatie rond wanneer twee mensen die door een tragedie uit elkaar zijn verscheurd, weer bij elkaar komen voor een reünie die een sprankje hoop biedt voor romantici die tegelijkertijd openhartig kijken naar wat elk van hen nodig had om daar te komen, en misschien ook negeert de vooruitgang die ze hebben geboekt - en kan uiteindelijk in gevaar komen.
Het zijn niet alleen de zoetheid en intimiteit die de voltooiing van dit seizoen zo bevredigend maken, maar ook de bittere en eerlijke kantjes die Waithe en Ansari vastleggen als schrijvers, en Ansari documenteert met zijn zeer bekwame regie. Sitcoms stierven als een groot format zelfs voordat de serie in 2015 begon, maar dit seizoen voltooit een trilogie van lange verhalen die de laatste spijkers in de kist slaan. Waar ze zes jaar geleden misschien niet klaar of zelfverzekerd genoeg waren om op zo'n krachtige manier te overtreden, kan het publiek getuige zijn van de volle bloei van hun talent en enthousiast worden over hun potentieel voor de toekomst, misschien op het scherm, maar zeker als schrijvers en filmmakers . Meester van niemand is altijd een geweldige show geweest, en er is zoveel emotie en betekenis uit te halen, maar Moments In Love tilt het naar een nieuw niveau, of de première het begin van je ervaringen markeert, ze allemaal inkapselt, of een reis afsluit jaar in de maak.
