Possessor' Review: infiltreer in de geest van een moordenaar
Ons oordeel
'Possessor' is in de eerste plaats een visueel spektakel, op de tweede plaats de actie van een hitvrouw, aangezien Brandon Cronenberg de voorkeur geeft aan de stoutmoedige en freaky in zijn sci-fi psychologische ineenstorting.
Voor
- 🎭 De ontsnapping van Andrea Riseborough.
- 🎭 Christopher Abbott speelt Riseborough.
Tegen
- 🎭 Stijl knalt, stof verdampt.
- 🎭 Onmiddellijke onderdompeling in het verhaal.
Net als Mandy , Onder de huid , Waarheid worden , en talloze andere vreselijk fantasmagorische voorbeelden, Bezitter ’s oproep aanbidt het onbekende. Brandon Cronenberg duwt kijkers van een richel af, terwijl we ons zonder enige stabilisatie in zijn lichaam-kapende moordverhaal werpen. Het is niet zo dat Cronenberg de manie van zijn vader mist, vertegenwoordigd door smeltende menselijke figuren terwijl zielen worden overgedragen via schedelimplantaten. De kwestie wordt, met een verhaal dat zo diep desoriënterend is, kan je begrip standhouden? Als Mandy stijgt op de rug van Nicolas Cage's beestachtige charisma en Onder de huid zinkt in zijn sluimerende energie, Bezitter bemoeit zich met de ruimte ertussen. Waar hypnotische, amorfe nepvleeshorror anders geschreven somberheid opheft omwille van de somberheid.
Andrea Riseborough leidt als een superster cerebrale beul, Tasya Vos. Ze werkt voor Girder (Jennifer Jason Leigh), wiens bedrijf lucratieve premiecontracten accepteert van vooraanstaande klanten. Hun methoden? Door middel van zielsoverdracht en virtual reality-machines nemen agenten zoals Tasya de controle over het lichaam van iemand anders over. Hun laatste doelwit? John Parse (Sean Bean), een egoïstische gazillionaire met een zure houding. Tasya woont in Colin Tate (Christopher Abbott), de vriend van John's geliefde dochter Ava (Tuppence Middleton), maar op de een of andere manier is er een probleem wanneer Tate de controle over zijn persoon begint terug te krijgen met Tasya erin. Kan de huurling-indringer ontsnappen uit de mentale gevangenis van Tate?
Cronenbergs productieontwerp, industriële complexen en abstracte representaties van het samensmelten van figuren zijn voortreffelijk. Ik vermeld Waarheid worden hierboven omdat beide recente films de sciencefiction-inquisitie hebben geaccentueerd door middel van vervormde beelden die ongedefinieerde angsten oproepen. Eigen zijn aan Bezitter , hoe Tasya's jack-in moment à la de matrix neemt een prothese van Riseborough's figuur, gooit het weg alsof die chocolade-paashaas en hete video's van hete föhnwarmte ontmoeten, en speelt dezelfde beelden omgekeerd af, maar met de dubbelganger van Christopher Abbott om het nieuwe schip van Tasya aan te duiden. Of wanneer Tate worstelt met een verlamde Tasya voor volledige functionele controle, en hij een goedkope rubberen Halloween-maskerversie van Tasya's gezicht draagt voor deze huiveringwekkende re-enactments waarin Tate Tasya's herinneringen in zijn schedelomhulsel beleeft. Dit zijn ongetwijfeld getalenteerde manipulaties van kleurfiltratie (ziedend rood), groteske morphs (serieus, dat masker) en onpersoonlijke sensaties (Riseborough's bovenste helft op Abbott's billen, volledig rechtop).
ik noem ook Waarheid worden want zowel Cronenberg als Anthony Scott Burns werpen zich met nadruk op de ontknoping van hun verhaal. Bezitter in mindere mate, maar nog steeds weinig details om zich te concentreren op de verslechterende psychologische constitutie van Tasya. Na zoveel missies en gelijke transplantaties, tasten mogelijke bijwerkingen de dominante persoonlijkheid van Tasya aan. Ze vreest voor echtgenoot Michael (Rossif Sutherland) en zoon Ira (Gage Graham-Arbuthnot), niet wetende waartoe ze in staat is met zoveel in-en-uit vervaging van zichzelf. Om nog maar te zwijgen over hoe de hits van Tasya gewelddadiger en slordiger worden (poelen van bloedige rotzooi), waarbij ze kiezen voor messen of vuurhaarden boven schone pistoolmoorden. Alles past bij elkaar op manieren die worden verondersteld, nooit regelrecht met elkaar verbonden, maar voor effect. Laat het publiek net zo duizelig als Tasya zelf als een onderdompelingstactiek, ik snap het. Ik weet alleen niet zeker of het al te succesvol is, aangezien Tasya zich op haar tenen een weg baant door het bestaan van iemand anders als een maatschappelijke kameleon.
Tussen Cronenbergs fantasierijke vijandigheid - Riseborough en Abbots aanhoudende strijd om het bevel - Bezitter vindt intriges als een puzzel die wordt gelegd door twee niet-samenwerkende partijen. Reeta (Kaniehtiio Horn) toont bijvoorbeeld genegenheid jegens Tate, waardoor Tasya aarzelt omdat, wel, dat is niet Ava. Deze momenten kunnen verwarrend zijn, en niet meer dan voorbijgaand in hun blikken, maar werken in de richting van het bredere gevoel van trein-off-the-rails-realisaties. Riseborough belichaamt de bovennatuurlijke agent van chaos-rol met toegewijde ontkoppeling, een combinatie van slaapverlammingselementen en zelfverwarring terwijl het beroep van haar personage een mentale tol eist. Abbots optreden zorgt voor meer woede, of dat nu Tasya is die in actie komt of Tate die heen en weer wisselt met Tasya, hardop vechtend, hoewel er maar één lichaam op het scherm kan zijn. Acteurs werken zo goed binnen de grenzen van Cronenberg, aan talent en verkoopbare aanpassingen van al lang bestaande genre-ideeën (privacy-invasieve bedrijven, mind control, enz.).
Na Bezitter eindigde, was ik niet enthousiast. Links twijfelde aan de hype, aangezien het internetdiscours altijd kletst als titels zwaar worden gepromoot na festivalvertoningen. Nu ik mijn gedachten heb getypt, nadat ik volledige filmische osmose heb toegestaan? De talenten van Brandon Cronenberg zijn opmerkelijk; Bezitter suddert, overdenkt en dompelt het publiek onder in zijn dikste visioenen. Hoewel, je zult geen redder in nood worden gegooid. Dat kan een probleem zijn voor degenen die behoefte hebben aan een meer concrete redenering achter zo'n kick-in-the-tanden finale en voorafgaande bloederige stukjes (tanden, man, laat ze tanden met rust). Misschien moet dat allemaal worden toegejuicht, aangezien Cronenberg ons laat grijpen naar een soort menselijkheid als horror die lijkt op Ik zag de duivel (b-l-e-a-k) speelt zonder tussenkomst? Misschien, maar nogmaals, dat is gebaseerd op hoeveel straf jullie allemaal bereid zijn te nemen in naam van sprankelende, verschroeiende stijlen boven existentiële substantie.
