Review 'Being the Ricardos': Nicole Kidman leidt topensemble in biopic 'I Love Lucy'
Ons oordeel
'Being the Ricardos' is zo effectief als het is omdat het een geweldig ensemble heeft en weet hoe het te gebruiken.
Voor
- - Dit is een geweldig ensemble, over de hele linie
- - Nicole Kidman verdient die prijs voor beste actrice
- - Wanneer Sorkin zich in de dramamodus op de werkplek bevindt, schittert het scenario
Tegen
- - Het flashback-frameapparaat is inconsistent en schokkend
- - Ondanks een goede prestatie, is Javier Bardem misplaatst
Zeg wat je wilt van Aaron Sorkin - en ik heb mijn deel van gehad kritiek op de schrijver-regisseur - maar de man weet een meeslepend verhaal te vertellen over een waanzinnige, hogedrukwerkomgeving (zie De westelijke vleugel , De redactiekamer ). Het is wanneer je daarop inspeelt Westelijke vleugel inzicht dat De Ricardos zijn is op zijn best, en benadrukt de immense creatieve en zakelijke druk die op Lucille Ball en Desi Arnaz wordt uitgeoefend om de ongelukjes van het huwelijk te vertalen in de iconische sitcom van een half uur, ik hou van Lucy , elke week. Maar wanneer de film in een meer holistische benadering van het levensverhaal van Lucille Ball probeert te duiken, schiet het tekort.
De film belicht voornamelijk de productie van Ik hou van Lucy tijdens een bijzonder hectische week, een passende keuze om samen te vatten wat de productie van deze show zo speciaal en vluchtig maakte. Lucille (Nicole Kidman) wordt geteisterd door de dreigende dreiging van nieuws dat ze door de FBI is onderzocht op vermeende connecties met het communisme. Desi (Javier Bardem, misplaatst maar levert ondanks zijn botsende accenten nog steeds een lovenswaardig optreden) worstelt met gevoelens van overdreven ontoereikendheid terwijl Lucille probeert hem voldoende erkenning te geven, hoewel Lucille's creatieve drive de show geweldig maakt.
Elders botst het paar met studiohoofden over de zwangerschap van Lucille en het schandaal van het vertonen van een zwangere vrouw op televisie. Co-star Vivian Vance (Nina Arianda) worstelt met het besef dat ze altijd de tweede viool zal spelen na Lucille, terwijl haar toneelechtgenoot William Frawley (J.K. Simmons, stilletjes meesterlijk zoals altijd) het perspectief biedt van een oude, zij het dronken, pro. Ondertussen worstelen de uitvoerend producent (Tony Hale) en de schrijverskamer (Alia Shawkat en Jake Lacy) om Lucille's constante aanpassingen in hun ontwikkelende scripts op te nemen.
Dit alles wordt gepresenteerd met de pittige razernij die we gewend zijn van Sorkin in topvorm. Hoewel hij gelukkig afwijkt van zijn voorliefde voor snelle geestigheid die te slim kan zijn voor zijn eigen bestwil, vertrouwt hij in plaats daarvan op een paar goede lachlijnen om de spanning zowel in het universum als voor het publiek te verminderen.
Die magie wordt echter vreemd onderbroken wanneer de film luchtig besluit om de verwaandheid van de verhaalstructuur te doorbreken om meer conventionele glimpen op te vangen van Lucille's stijgende sterrendom en het conflictueuze huwelijk met Desi. Deze zogenaamd veelzeggende scènes zijn onhandig in de schoenen geschoven.
De verhaallijn op de werkplek komt in deze gevallen vaak tot stilstand. Afgesneden van pratende hoofdpersonificaties van het schrijvende personeel (John Rubinstein, Ronny Cox en Linda Lavin) fungeren deze als faux-documentaire context voor flashback-scènes die weinig te maken hebben met de scènes die ze onderbreken. Het is erg onhandig en overbodig - demonstraties van de gedrevenheid, ethiek, kwetsbaarheid en sluwheid van Lucille Ball die al volledig te zien zijn in het belangrijkste drama op de werkvloer.
Toch stellen deze sequenties Kidman in staat om het karakter van Lucille te verkennen met de schijnwerpers volledig op haar gericht. Ze doet uitstekend werk door de fysiek komische genialiteit van de actrice te benadrukken, terwijl ze de enorme hoeveelheid rauwe intelligentie en sluwheid benadrukt die ze had als een zelfgemaakte artiest.
Het Lucille-bal van De Ricardos zijn is een schokkend eenzaam persoon, verscheurd tussen haar professionele momentum, haar liefde voor haar man, hun soms rotsachtige werkrelatie, de noodzaak om een verenigd front te handhaven tegen creatief corrupte krachten en de wens om zich gewoon overal thuis te voelen waar niet de fantasie is van een soundstage-eetkamer. Als er een doorslaggevende reden is om te kijken De Ricardos zijn , het is de uitvoering van Kidman, want ze zal je doen geloven dat ze Lucille Ball is, ondanks het ontbreken van veel gelijkenis.
De Ricardos zijn is slechts zo goed als zijn geweldige cast en de film weet ze te gebruiken - een portret schilderend van de serieuze gedachte en interne politiek die ten grondslag lagen aan de meest succesvolle sitcom aller tijden. Het is pittig zonder schattig te zijn, humoristisch zonder er al te veel van af te weten, dramatisch door de echte motivaties van zijn personages te tonen, in plaats van de gekunstelde enscenering van een moeilijke diva. Kidman is de ster van de show, maar er is een sterke basis van optredens waarop ze reageert en die op haar reageert.
Als alleen De Ricardos zijn meer vertrouwen had in zijn ondersteunende cast, zou het misschien niet nodig zijn om Kidman te verkopen voor een nominatie voor Beste Actrice. Helaas verzwakt de focus op het najagen van prijzen voor zijn hoofdrolspeelster een verder goede film.
De Ricardos zijn opent in de bioscoop op 10 december en zal beschikbaar zijn om te streamen op Amazon Prime Video op 21 december.
