Review ‘King Richard’: Een geweldige prestatie op zoek naar een betere film
Ons oordeel
Want hoe meeslepend Will Smith ook is, het voelt gewoon vreemd dat Richard Williams het middelpunt van dit specifieke verhaal zou moeten zijn.
Voor
- - Will Smith geeft een complexe en genuanceerde uitvoering
- - Aunjanue Ellis verdient net zo veel lof voor haar ondersteunende beurt
Tegen
- - De verhaalstructuur is log en opgeblazen
- - Richard blijft de focus voor zoveel van de film dat hij de prestaties van de dochters die hij tot sterrendom heeft grootgebracht overschaduwt
Soms is het vrij eenvoudig om te vertellen waarom een bepaalde film bestaat, buiten de voor de hand liggende reden dat iemand een bepaald verhaal wilde vertellen. Soms is het een reactie op de vraag naar een soort verhaal in de markt. Andere keren is het een verlangen om een publiek te dienen dat anders filmisch onderbelicht is. Beide hebben mogelijk meegewogen in de calculus van greenlighting Koning Richard , maar de grotere overweging heeft waarschijnlijk meer te maken met het positioneren van de film als een kanshebber voor de prijs van Warner Bros., met name voor Will Smith in de hoofdrol.
Normaal gesproken is daar niets mis mee, maar een film moet meestal een basis bieden om te kunnen worden aangedreven door een unieke uitvoering. Koning Richard worstelt met het behouden van de verhalende focus op iets anders dan de uitvoering van Smith, en het maakt het onderliggende verhaal daardoor een beetje onpraktisch.
De patriarchale rol van Smith is die van Richard Williams, de vader van tennissterren Venus en Serena Williams (respectievelijk gespeeld door Saniyya Sidney en Demi Singleton). Gesteund door zijn vrouw Brandi (Aunjanue Ellis), formuleerde Richard een gedetailleerd en uitgebreid plan voor Venus en Serena om van hun bescheiden Compton-oorsprong te verheffen tot een niveau van succes dat het hele gezin mee zou nemen. Echter, aangezien Venus in het bijzonder de aandacht begint te trekken van tenniscoaches zoals Paul Cohen (Tony Goldwyn) en Rick Macci (een voortdurend geïrriteerde Jon Bernthal), stuit Richards controlerende natuur niet alleen op de conventionele wijsheid van hoe tennissterren worden gemaakt. , maar met zijn relaties in het gezin doet hij zoveel moeite om uit de armoede te komen.
Omdat Koning Richard is zo gericht op de prestaties van Smith, het is de moeite waard om op te merken dat hij een aantal van de beste werken uit zijn carrière aflevert. Richard Williams is een gecompliceerde man om te portretteren, en de film impliceert een onderliggend genie in zijn methoden, zoals Venus weerhouden van Juniors-competitie om professionele burn-out te voorkomen, terwijl hij ook erkent dat Richard de neiging had om weg te rennen voor problemen die hij niet kon plannen voor en had een autoritaire trek die zich kon manifesteren als een vervelende bui. Er zit een onzekerheid in zijn eigen intelligentie die vaak degenen logenstraft die in feite intelligenter zijn dan hun omstandigheden in het leven laten zien, en veel daarvan is verbonden met een erkenning van de raciale scheidslijnen die Amerika toen en nu definieerden.
Wat Smith in de voorstelling brengt, is een soort rauwe, persoonlijke energie, af en toe grappig maar vaker zelfbeschermend dan liefdevol kwetsbaar. Hij is een snelle prater, misschien zelfs een beetje zelfverheerlijkend, maar steunt altijd alle vijf zijn dochters op de enige manier die hij kent: door ze te pushen om meer te zijn dan ze denken dat ze kunnen zijn. Zeg niets anders van Koning Richard , maar zijn sterprestatie is overtuigend.
Het is dan ook ontmoedigend dat de film als een bijzonder ongericht verhaal aanvoelt, niet zeker weet wat er uit een pervers opgeblazen speelduur van twee uur en 27 minuten moet worden gehaald om een strakker verhaal te maken, maar zich ook niet bewust van wat voor soort structuur zou zijn voorsprong het beste dienen. Het lastige van het maken van een film over Richard in plaats van Venus (of zelfs Serena, die economisch buitenspel wordt gezet in de achterste helft van de film) is dat veel van Richards prestaties bij volmacht worden getoond door het succes van Venus, wat noodzakelijkerwijs de aandacht van Richard afleidt terwijl hij om constant op hem terug te vallen, zelfs nadat zijn schijn van een karakterboog is voltooid.
Richard's boog is eigenlijk slechts een schijn, want hoezeer de film ook bereid is Richards egoïstische tekortkomingen te erkennen, hij weet niet goed hoe hij ze in de vorm van een bevredigende evolutie van zijn karakter moet hameren. We komen het dichtst in de buurt van een scène die aanvoelt als de emotionele climax ongeveer een half uur voordat de aftiteling begint, waar Aunjanue Ellis een kom-tot-Jezus-monoloog geeft die haar dit jaar terecht in de strijd voor beste vrouwelijke bijrol plaatst, maar het condenseert de emotionele groei van een film tot één scène, zodat alle empathische ontwikkeling van Richard plaatsvindt in de loop van ongeveer een middag in de driejarige tijdlijn van de film. Het is een slordige oplossing voor het scenario van Zach Baylin, dat geen enkele bevredigende oplossing heeft voor zijn titelpersonage, dat effectief wordt bestudeerd in de eerste helft, alleen om afleidend alomtegenwoordig te zijn wanneer het tijd is om de fakkel door te geven aan de wonderkinderen die hij heeft grootgebracht.
Toch is het moeilijk te ontkennen Koning Richard zijn publieksvriendelijke charmes. Vooral als een al te zeldzame weergave van Black familiale steun en gelukzaligheid in de reguliere Amerikaanse filmproductie, zal het zeker zijn plaats verstevigen in het pantheon van inspirerende sportverhalen voor de stamboom van de atleten die het profileert en de verarmde omstandigheden van hun opvoeding. Het voelt gewoon vreemd dat Richard Williams het middelpunt van dit specifieke verhaal zou moeten zijn, alsof hij het leeuwendeel van de eer verdient voor de carrières van Venus en Serena wanneer zij het zijn die op het veld spelen. Hoe charismatisch en genuanceerd Will Smiths optreden ook mag zijn, er is een knagend gevoel dat hij misschien niet het titelpersonage had moeten zijn.
Koning Richard releases theatraal en op HBO Max op 19 november.
