Review 'Lovecraft Country' 1.05: een vreemde zaak
Ons oordeel
'Lovecraft Country' straalt zijn ambitie uit door te proberen commentaar te geven op ras, geslacht en seksualiteit in het Chicago van de jaren zestig, en terwijl sommige elementen een ongelukkige achterbank nemen, draagt Wunmi Mosaku 'Strange Case'.
Voor
- 🧪 Gnarly transformatie effecten.
- & # 129514; Wunmi Mosaku komt in de schijnwerpers.
- 🧪 Een 'groener gras'-scenario dat zijn doel bereikt.
Tegen
- 🧪 Forceert zijn envelop-duwende momenten.
- 🧪 Sommige subplots voelen ondermaats aan.
- 🧪 Veel dominostenen worden neergezet, weinig vallen.
Dit bericht bevat spoilers voor Lovecraft-land .
Bekijk de recensie van vorige week hier .
Van deze week Lovecraft-land In deze aflevering, Strange Case, kan Ruby Baptiste (Wunmi Mosaku) de gelederen van haar onderdrukkers infiltreren. Het is een showcase voor de onderdrukte muzikale entertainer die niet alleen worstelt met vooroordelen over segregatie, maar ook tegen genderagressie waardoor ze de blues zingt. William (Jordan Patrick Smith) biedt haar een drankje aan, een nacht van hartstochtelijk gezelschap en daarna een dosis magie: het vermogen om metamorfose te ondergaan als een zwarte vrouw onder een wit skinsuit.
Voor Atticus (Jonathan Majors) zien we het geweld dat hij begraven houdt. Montrose verzoent zijn executie van Yahima (Monique Candelaria) wanneer Atticus een reeks hamerslagen loslaat terwijl zijn woede opborrelt. Een ziedende Atticus wordt geconfronteerd met Leti (Jurnee Smollett) in haar donkere kamer in de kelder, waar hij fotobewijs eist van Titus' ontbrekende pagina's die Montrose vernietigde. Leti houdt voet bij stuk en Tic stormt weg terwijl de camera langzaam naar de vleermuis van Leti's kenmerkende slugger draait. Ze zal hem korte tijd later, nadat hij tijd heeft gehad om af te koelen, vinden met een rol onontwikkelde foto's. Ondanks dat Atticus eerder met zijn hoektanden flitste, verontschuldigt hij zich onmiddellijk als hij ziet hoeveel hij Leti heeft laten schrikken. De verontschuldiging wordt gevolgd door een nogal stomende heropflakkering tussen de twee. Alles is goed, en Atticus kan doorgaan met het overschrijven van een oud alfabet met koelere gemoederen.
Voor Montrose, nu met een opgezwollen oog en meer blauwe plekken, omarmt hij een relatie die nu in de schijnwerpers wordt gezet. Er werd op zijn seksualiteit gesuggereerd, aangezien Atticus in de vorige aflevering wordt verteld over de heupbevestiging van zijn vader aan Sammy (Jon Hudson Odom), maar er is hier geen dubbelzinnigheid meer. Montrose omhelst Sammy eerst op zijn laagste dieptepunt, net gehavend door zijn zoon, en neemt zijn frustraties weg kort nadat de twee hun broek hebben losgemaakt. Later zien we een glimp van tederheid als Sammy Montrose botert in het bijzijn van enkele andere dragqueens die zich voorbereiden op de uitvoering van de avond (let op enkele Ru Paul-favorieten), die eindigt met Montrose's eerste zucht van vrijheid op een dansvloer omringd door accepterende blikken. Zijn metamorfose, voordat er iets reductiefs gebeurt, is veelbetekenend.
Hoewel, Strange Case de showcase van Wunmi Mosaku is. Haar personage krijgt de ultieme perspectiefwisseling aangeboden. Ruby kan onopgemerkt rond paraderen als de gekoesterde witte socialite mevrouw Davenport (Jamie Neumann). Ze negeert het geldpropje naast William's kameleondrankje omdat ze de enige valuta heeft bereikt die ze nodig heeft: witheid. Niet beter geïllustreerd dan door een shot, want New Ruby krijgt een gratis ijshoorntje, vanille natuurlijk, in de meest ongerepte poederwitte creamery aan deze kant van Plainsville. Ruby pronkt met de witte ervaring waar Southsiders alleen over horen, misschien over fantaseren, als een ticket op de eerste rij.
Niet verwonderlijk, alles komt met een prijs.
William sluit een deal met Ruby. Ze mag vertrekken en verkennen wat ze wil, het drankje gebruiken naar haar wens, maar op een gegeven moment moet ze de vrijgevigheid van William terugbetalen. Als de tijd daar is, bevindt Ruby zich in de kast van kapitein Seamus Lancaster (Mac Brandt), met een mompelend gereanimeerd lijk dat is teruggebracht om informatie te verstrekken. Ze is daar om een nog te activeren rune in het kantoor van de Kapitein te planten, waarvan we ontdekken dat hij fantastische eigen toverspreuken gebruikt door middel van zijn lichaamsonthulling met Frankenstein. Christine (Abbey Lee) laat een bericht vallen over hoe William de rechtmatige voorzitter is van de witgekalkte jongensclub van de Captain, en Ruby's heeft zojuist hun overnameplan in gang gezet. Vreemd genoeg is dat niet eens het ergste van haar dilemma's.
Wat Ruby ervaart als assistent-manager bij outletboetiek Marshall Fields, waar ze onlangs hun eerste zwarte werknemer hebben aangenomen, onthult de verborgen gruwelen van Ruby's hachelijke situatie. Al haar collega's, deze afschuwelijke blanke carrièrevrouwen die naar een club in het zuiden van de stad gaan als een safari, belichamen nooit het dromenland waar ze zo naar verlangt. Ze is nog steeds onderdrukt, nog steeds het zwijgen opgelegd, en erger nog, de eerste aanwerving van de winkel heeft niet eens een middelbare schooldiploma. Er wordt veel geworsteld met complexe minachting van binnenuit, of het nu Ruby's zichtbare frustratie is over de middelmatige representatie van de zwarte cultuur die wordt verdedigd als een overwinning op diversiteit of de monsterlijke acties waar ze deel van uitmaakt met de blanke Marshall Fields-staf. Een hoop te verteren, want Ruby vindt alleen troost in haar nieuwe huid voor een paar zalige momenten van zoete lekkernijen.
Regisseur Cheryl Dunye ontleedt Ruby's psychologische reacties met een zorgvuldige balans die in opstand komt tegen maatschappelijke verschrikkingen en wolven die altijd op de loer liggen, zonder verlossende uitbetalingen of vlees-floppy bloed achter te houden. Ruby's transformaties eindigen als haar oorspronkelijke vorm barst van wat in wezen een latex menselijk pak wordt, met afgepelde stukken rugvlees die op de grond vallen in een plas bloed. Het is gruwelijk, maar niets zo expliciet als de wraak die Ruby uitoefent op haar aardige manager Paul (David Stanbra). In een vrij grafische reeks bindt Ruby Paul onder het mom van vreemdgaan met zijn vrouw en sodomiseert hem vervolgens met de punt van haar naaldhak terwijl ze bovenop het slachtoffer morpht. Ruby's waakzaamheid eindigt wanneer ze Paul ten val brengt en hem vertelt haar huidskleur te erkennen, de vrouw die de daad heeft gepleegd.
Dan, in de eerste van twee belangrijke wendingen van de aflevering, wordt onthuld dat William Christine is die het metamorfosedrankje gebruikt, dat zegt zo veel . Een almachtige, bovennatuurlijke tovenares die onzichtbare barrières kan opwerpen en zo, moet... nog altijd zichzelf presenteren als een man om gelijke toegang te krijgen tot haar mannelijke tegenhangers. Dit is nu logisch met meerdere regels die zijn uitgesproken over Christine die geen plaats aan de tafel verdient, met gebruik van het c-woord voor nadruk. Het sluit aan bij Ruby's combo-stoot van gekleurd zijn en een vrouw. Die sukkel van hopeloosheid waar ze, zelfs als ze haar uiterlijke presentatie zou veranderen, nog steeds met enorme druk zou worden geconfronteerd - het meest trotse moment van horror van de aflevering.
Anders? Lovecraft-land krijgt wat vaart terug na een matig avontuur in de vierde aflevering. Hoofdpersonages blijven schitteren - Jonathan Majors, Jurnee Smollett en Wunmi Mosaku in het bijzonder - maar de ontwikkelingen van vanavond tonen het scherpste gebruik van Lovecraftiaanse kaders om raciale onrust uit te buiten. Ruby schittert terwijl haar wereld instort, krijgt een vrijkaart die uiteindelijk fantasieën aantast die, in hun kielzog, haar authenticiteit versterken. Oh, en Atticus belt naar Korea dat de aflevering beëindigt met een beklijvende opmerking over anonimiteit die een goed voorteken is, aangezien het laatste wat we zien de letters D-I-E zijn. Voorwaarts en omhoog, het hellelandschap in, gaan we verder.
