Review 'The Mitchells vs. the Machines': als het Lord and Miller vs. storytelling-conventie is, winnen we allemaal
Ons oordeel
In samenwerking met Phil Lord en Chris Miller deconstrueren schrijver-regisseurs Mike Rianda en Jeff Rowe de generatiekloven in een leuke en sentimentele reis waar een vader en dochter een gemeenschappelijke basis vinden.
Voor
- 🤖 Het script van Rianda en Rowe vindt een manier om sympathie te kweken voor elk personage, ongeacht hun perspectief.
- 🤖 Een non-stop spervuur van grappen zorgt voor een bekwame balans met zinvolle levenslessen, waardoor het publiek huilt (en) lacht.
Tegen
- 🤖 Net als veel andere geanimeerde producties van Lord en Miller, zijn de beelden en de humor zo levendig en inventief dat het kijkers kan uitdagen die minder gewend zijn aan hun iconoclastische stijl.
Voor een kunstenaar die regelmatig de mechanica van karakter en verhaal deconstrueert, moet het buitengewoon moeilijk zijn om onironisch of zonder zelfbewustzijn op die stijlfiguren elders te leunen - maar Phil Lord en Chris Miller slagen er beter in dan bijna iedereen die tegenwoordig werkt. Een groot deel van hun nieuwe film De Mitchells vs. de Machines vertrouwt op een kill-code die in een computer is geladen en uiteindelijk, opgeslagen op een goober, een plot-scharnierende dongle waarin Jake Johnson's versie van Spider-Man grondig instortte Into the Spider-Verse ; maar op dit punt in de carrière van Lord en Miller is het onduidelijk wat belangrijker is bij het kijken naar hun werk: een algemene bekendheid met conventies voor het vertellen van verhalen die in de hele industrie te veel worden gebruikt, of gewoon het groeiende lexicon van termen en ideeën die ze opnieuw hebben uitgevonden in hun specifieke voordeel.
Geregisseerd door Mike Rianda en Jeff Rowe, De Mitchells vs. de Machines straalt van dezelfde koortsachtige energie en rooskleurige sentimentaliteit van de eerdere animatieprojecten van Lord en Miller, dit keer met behulp van een aantal actuele zorgen over privacy en technologie om generatiekloven te verkennen, terwijl een dochter zich gretig voorbereidt om te vertrekken naar de universiteit terwijl haar ouders worstelen met de beste manier om zich voor te bereiden haar omdat ze alleen is. Pittige optredens van Abbi Jacobson, Danny McBride, Maya Rudolph en Rianda zelf vinden zelfzeker de menselijkheid en humor in deze geanimeerde komedie die net als voorgangers Bewolkt met kans op gehaktballen , De Lego-film en natuurlijk Spider-Vers , stuurt de vertrouwde ritmes van verhaal, conflict en karakter, terwijl het op de een of andere manier iets vertrouwds en volledig bevredigend levert.
Jacobson ( Brede stad ) speelt Katie, de creatieve en onconventionele oudste dochter van de Mitchell-clan; nadat ze opgroeide met het maken van korte films met de familiehond Monchi (Doug the Pug) en haar door dinosauriërs geobsedeerde broertje Aaron (Rianda), verdient ze een beurs voor een universiteit in Californië, waar ze hoopt eindelijk een gemeenschap van mensen te vinden die haar begrijpen , in ieder geval beter dan haar buitenaardse, technofobe vader Rick (McBride). Op aandringen van haar vredestichter, moeder Linda (Rudolph), annuleert Rick Katie's vliegticket en besluit dat de hele familie haar naar school zal brengen om blijvende herinneringen te creëren en een laatste wanhopige poging te doen tot een diepere verbinding. Maar slechts enkele dagen na de reis kondigt uitvinder en techmagnaat Dr. Mark Bowman (Eric Andre) de vervanging aan van de Siri-achtige smartphone-assistent van zijn bedrijf, Pal (Olivia Colman), door een reeks persoonlijke robots die besluiten de mensheid te veroveren en opnieuw te maken. de aarde in hun emotieloze, technologisch perfecte beeld.
Geholpen door Katie's obsessie met filmconventies, ontsnappen de Mitchells aan gevangenneming en leren al snel van twee defecte robots (Fred Armisen, Beck Bennett) dat er een kill-schakelaar is die Pal en haar volgelingen zal deactiveren - als ze die kunnen bereiken. Maar terwijl ze heimelijk door het land naar het hoofdkantoor van Pal navigeren, komen Katie en haar vader elk een ongemakkelijke overeenstemming tussen haar door schermen geobsedeerde creativiteit en zijn meer handgemaakte probleemoplossende vaardigheden, terwijl de Mitchells onverwacht de vele manieren beginnen te ontdekken waarop technologie kan zowel een barrière zijn voor de verbindingen tussen de, maar ook een hulpmiddel om ze te versterken.
Er is geen betere grap in de film om de perfecte manier te bewijzen dat De Mitchells vs. de Machines ligt aan de andere kant van de gevoeligheden van technisch onderlegde kinderen en technisch onwetende ouders dan een laat in de film, wanneer het gezin aankomt in Pal Labs nadat het opnieuw is gemaakt naar Pal's beeld met neonlichten die zich uitstrekken tot in de lucht en meer dan een vage sfeer van futuristische dreiging . Het ziet eruit als een albumhoes van Journey, merkt Rick op. Wat is een album? vraagt Aäron. De film neemt zeker een aantal grappige, zelfs genadeloze potshots op oudere kijkers die waarschijnlijk hun kinderen nodig hebben om door het Netflix-menu te navigeren om deze film te bekijken, maar net als de andere films die Lord en Miller eerder hebben gemaakt, zijn de filmmakers echt verliefd op het doelwit van hun humor, en maak nooit een grap alleen uit gemeenheid of superioriteit. Hoewel ze aantoonbaar meer sympathie hebben voor de kinderen die die ouders moeten helpen, benadert het verhaal, ook door Rianda en Rowe, beide kanten zonder de ander te belasteren, en biedt het een brug in de vorm van de film zelf, ongeacht of iedereen die kijkt het pikt de morele lessen binnen.
Na de pop-art explosie van Into the Spider-Verse , het voelt op een bepaald niveau moeilijk om naar een traditionele animatiefilm te kijken en je er niet een beetje door te vervelen of op zijn minst een paar stappen vooruit te gaan. Deze film lijkt op een van Katie's doe-het-zelf-projecten, of een bijzonder creatief social media-account waar alledaagse ervaringen worden opgevoerd met filters, animatie en effecten - met de hand getekende verfraaiing tot de gepolijste perfectie van computergegenereerde animatie. Dat de filmmakers op de hoogte zijn van de memecultuur en virale video's en gezichtsfilters, zorgt ervoor dat de ervaringen van de Mitchells meer als een diep persoonlijke thuisfilm aanvoelen dan als een einde-van-de-wereld sci-fi-avontuur, en ze gebruiken visuele grappen zoals kattengezichtsfilters midden in een scène, zowel op de manier zoals bijvoorbeeld een fantasierijk tienermeisje als Katie zou doen na het filmen van haar hond met wall-eyed, en ook om te voorkomen dat de actie te intens wordt voor jongere kijkers.
Hoewel het misschien een vreemde vergelijking is, De Mitchells zou deel kunnen uitmaken van een echt geweldige dubbelfunctie met Lee Isaac Chung's Oscar-genomineerde Dreigen , nog een film over een familie die een soort van constant gesprek voert tussen de leden, maar nooit precies op het juiste moment. Maar zelfs als deze film meer, nou ja, geanimeerd is en zeker op een ander tempo loopt dan die van Chung, gaan beide over mensen die wanhopig proberen een verbinding te maken, zelfs als ze falen, en dat is iets dat films, laat staan leven , hebben er vaak te weinig van. Rianda en Rowe vinden een gezonde balans met de soms hectische, hyperslimme stijl van Lord en Miller (deze film, zoals Spider-Vers en De Lego-film , begint met een duizelingwekkende introductie van de personages, maar ze trekken zich veel sneller terug om het publiek te laten oriënteren), maar ze lijken hetzelfde vertrouwen te delen in het uiten van krachtige emoties, niet alleen als nevenschikking, maar gelijktijdig met hun grappen , waardoor het publiek tijdens scènes huilt van het lachen zonder dat ze weten welke emotie hun onstuitbare reactie domineert.
uiteindelijk, De Mitchells vs. de Machines is weer een triomf voor Lord en Miller, juist omdat het, net als de voorgangers van de film, niet alleen van hen is; ze hebben duidelijk dit scherpe, unieke gezichtspunt als filmmakers, maar ze blijven ook echt sterke medewerkers vinden, en dit maakt je net zo enthousiast om te zien wat Rianda en Rowe hierna gaan doen als de Spider-Vers team. Maar de manier waarop ze al deze bekende ideeën met elkaar vermengen, op nieuwe manieren jagen op voor de hand liggende grappen en zich verdiepen in emotionele ideeën die we allemaal kennen, maar die we niet zo scherp hebben gevoeld totdat ze erin slagen de juiste ader te raken, blijft een openbaring voor kijkers, en ongetwijfeld een uitdaging voor hen om de volgende time-out te repliceren of te overtreffen. (Ik had nooit gedacht dat ik medelijden zou krijgen met een mobiele telefoon, maar hier zijn we dan.) Lord en Millers stamboom koppelen aan de visie van Rianda en Rowe, De Mitchells vs. de Machines slaagt erin om alle stukken die we gewend zijn te verzamelen, te absorberen en opnieuw te configureren - de dingen die we denken te willen zien in de films waar we van houden - en ze te presenteren op een manier die lonend is zonder te capituleren voor die verwachtingen, bevredigend en verrassend bij de dezelfde tijd. In animatie of live-actie is dat een zeldzame prestatie, maar Lord en Miller hebben het zo vaak en zo effectief voor elkaar gekregen dat ze van de uitzondering een regel hebben gemaakt; Ik weet niet zeker of de volgende stap in de keten van creativiteit is om hun deconstructie te deconstrueren, of gewoon terug te gaan naar de formule; maar als er iemand is die erachter kan komen, dan zijn zij het wel.
- Wat is er nieuw op Netflix
- De beste komedies op Netflix
- Netflix opzeggen
- Hoeveel kost Netflix?
- De beste Netflix-series
- De beste Netflix-originelen
- De beste horrorfilms op Netflix
- De 10 beste films van dit moment op Netflix
