‘Star Trek: Discovery’ 3.05 Review: Sterven Proberen

Ons oordeel

Een overvolle aflevering heeft nog steeds veel te bieden.

Voor

🖖🏻De dynamiek tussen de Discovery en de nieuwe Federatie is intrigerend.
🖖🏻Leuk avontuur in de achterste helft.
🖖🏻DAVID CRONENBERG!

Tegen

🖖🏻De aflevering zit boordevol plot.
🖖🏻Gaat iemand Nhan echt missen?

Dit artikel bevat spoilers voor Star Trek: Ontdekking .
Bekijk onze recensie voor de eerste vier afleveringen hier .

Het was een slepende vraag hoe? Star Trek: Ontdekking zou door zijn . navigeren thema's van zelfontdekking telkens wanneer het zich weer bij de Federatie als geheel voegde, of in ieder geval wat er nog van de Federatie over is nadat The Burn bijna alle warp-mogelijkheden in de melkweg heeft vernietigd. We hebben eindelijk het antwoord op die vraag bereikt in Die Trying, dat enigszins onhandig probeert de kloof te overbruggen tussen een aflevering van de rest van het seizoen en tegelijkertijd een episodisch avontuur biedt voor de bemanning om aan te beginnen, zodat we zijn niet alleen gehamerd met expositie. Het is een prima manier om ons klaar te stomen voor wat komen gaat, maar je kunt ook zien dat de schrijvers waarschijnlijk te veel ideeën in een te kleine ruimte proberen te proppen.

De aflevering opent op de Ontdekking aankomen bij het verloren centrale commando van de Starfleet, verwonderd over de technologische vooruitgang van de afgelopen 900 jaar en oprecht opgewonden om weer een thuis te hebben. Deze opwinding kan natuurlijk niet anders zijn dan van korte duur, want Michael (Sonequa Martin-Green), Saru (Doug Jones) en Adira (Bludel Barrio) worden aan boord van de basis gestraald om de bevelvoerende admiraal Charles Vance ( Oded Fehr). Als Adira wordt meegenomen voor medisch onderzoek en de aflevering helemaal verlaat (Boe!), merken Michael en Saru dat hun welkom niet zo vrolijk is als ze hadden gehoopt.

In een interessante (zo niet opzettelijke) omkering van de gebruikelijke afbeeldingen van Starfleet-admiraliteit, haalt deze admiraal een aantal behoorlijk goede redenen aan waarom de Ontdekking is het vermoeden waard. De heimelijke aard van het schip en de doelgerichte verwijdering uit de geschiedenis van de Federatie betekent dat hun fantastische verhaal over reizen door de tijd om al het organische leven te redden, op het eerste gezicht moeilijk te verdragen is, en de eeuwenlange oorlogen in de tussentijd werden voornamelijk gevochten om de gebruik van tijdreizen, dus zittend vanuit de positie van een leider die heeft geholpen een organisatie door meer dan 100 jaar triage te leiden, is het behoorlijk nuchter voor de admiraal om de Ontdekking in zijn gelederen en het potentieel voor samenspanning tegen hun fragiele stabiliteit verminderen.

Saru ziet het perspectief van de admiraal en kiest ervoor om een niet-bedreigende houding aan te nemen, terwijl hij er toch voor pleit zijn bemanning bij elkaar te houden in de geest van familie en hun onderdrukte trauma het hoofd te bieden. Ondertussen blijft Michael opdringen tegen Saru's autoriteit en verzet zich agressief tegen het idee dat Starfleet ze op zo'n koude afstand zou kunnen houden als ze de sporenaandrijving hebben, het middel om onmiddellijk te reizen dat hard nodig is om de ongelijksoortige planeten van de Federatie te herenigen. De dynamiek van Captain-Number One van Saru en Michael blijft interessant vanwege zijn vriendelijke antagonisme, waarbij voortdurend de vraag wordt gesteld of situaties agressieve verandering of incrementele winst vereisen.

Dit conflict met grotere Starfleet is echter de aanzet voor de tweede helft van de aflevering, waardoor de Ontdekking op een missie om zaden te oogsten van een anders onbereikbaar schip om een groep buitenaardse wezens te redden die lijden aan een ziekte die alleen de zaden kunnen genezen. Als een op zichzelf staande trektocht avontuur, dit deel van de aflevering is ... prima. Het is niet bijzonder diep, omdat het filosofische karakter van de missie op zijn best plichtmatig is - daarover zo dadelijk meer - maar het dient wel als een herinnering aan de vaardigheden en dynamiek van Ontdekking ’s bijna komisch grote reguliere cast. Michael mag zich uitstrekken als missiecommandant, Detmer (Emily Coutts) heeft een PTSD-moment waarop Owosekun (Oyin Oladejo) haar doorpraat, Hugh (Wilson Cruz) mag medische veldonderzoeken doen en een stem van empathie zijn, en Tilly (Mary Wiseman), Stamets (Anthony Rapp) en Reno (Tig Notaro) krijgen een schertsende sessie klassieke Star Trek technobabbel. Het is leuk en snel, hoewel misschien te snel voor wat gemakkelijk een aflevering op zich had kunnen zijn.

Het ongelukkige feit is echter dat deze helft van de aflevering voornamelijk bestaat om het vet op die castlijst in te korten, een reden bedenken voor Nhan (Rachael Ancheril) om de bemanning te verlaten en terug te keren naar haar Barzan-thuiswereld om opnieuw contact met haar te maken cultuur. In de context van de missie, waarin een Barzan-wetenschapper de realiteit geleidelijk in- en uitstapt terwijl hij rouwt om het verlies van de familie die bij hem op het schip woonde, is het een tamelijk ontroerend onderzoek van hoe verschillende culturen de noties van dood en begrafenisrituelen benaderen en hoe dat in conflict kan komen met zogenaamd meer universele noties van de heiligheid van het individuele leven. Het is echter ook een vrij naakt excuus om van een personage af te komen dat nooit echt voldoende is ontwikkeld als meer dan een toegewijde beveiligingsbeambte, en het is moeilijk voor te stellen dat iemands favoriete personage wordt afgeschreven in dit zogenaamd betraande afscheid.

Ik zou nalatig zijn om het lopende interview tussen Georgiou (Michelle Yeoh) en een federatieve wetenschapper (David Cronenberg!), dat voornamelijk in deze aflevering is om het besef op te zetten dat de toekomst volledig is afgesneden van het Spiegel Universum en Georgiou heeft geen middelen om opnieuw contact te maken met het Terran-volk. Deze sequenties zorgen ervoor dat een al drukke aflevering meer opgeblazen aanvoelt, maar Yeoh en Cronenberg spelen meesterlijk tegen elkaar , elk arrogant en met weerhaken op hun eigen manier, maar speels alsof ze proberen te beslissen wie van hen de kat en de muis is.

Dit alles vormt de basis voor de stemming voor de toekomst. De admiraal aarzelt nog steeds over Michaels aanhoudende druk op het gezag, maar hij staat ook open voor Saru's opvatting dat de Ontdekking zou de Federatie naar een nieuwe Renaissance kunnen leiden. Ontdekking De zoektocht naar eigen identiteit eindigt niet bij het opnieuw verbinden met Starfleet, maar bouwt er gewoon op voort, aangezien Starfleet zelf in wanorde verkeert en opnieuw moet worden gedefinieerd. Hopelijk is dit niveau van tafelschikking niet nodig in toekomstige afleveringen, want Ontdekking hervat een comfortabele episodische groove, maar ik heb liever dit dan een aflevering die alleen uit expositie bestaat. Volgende week lijkt het erop dat we een glimp zullen opvangen van hoe Georgiou met haar verlies omgaat.