'Star Trek: Lower Decks' Seizoen 1 Finale Review: Geen kleine onderdelen

Ons oordeel

Het is gemakkelijk om de kleine dingen te nitpicken, maar No Small Parts is zo'n hectische rit dat het moeilijk is om er zoveel om te geven.

Voor

🖖Hoctisch tempo zorgt voor een spannende rit.
🖖Peanuthamper voegt zich bij de beste gag-personages.
🖖Bevredigende resolutie en opzet voor volgend seizoen.

Tegen

🖖Een nietszeggende karakterdood voegt weinig toe.

Dit bericht bevat spoilers voor Star Trek: Lagere Dekken .
Bekijk onze laatste recensie hier.

De seizoensfinale van Star Trek: Lagere Dekken ’ eerste seizoen is misschien wel het meest waanzinnig opwindende dat de show ooit is geweest. Het is een gespannen aflevering, tot de rand gevuld met momenten voor elk personage om te schitteren, callbacks naar de rest van het seizoen, actiebeats, momenten van sombere rouw, fanservice voor lange tijd trektocht fans, en een nieuw gevestigde status-quo voor seizoen 2. Het is veel voor minder dan een half uur televisie, misschien zelfs een beetje te veel, maar de beslissing om snel grappen te maken zonder te stoppen, maakt de ervaring zo diep vermakelijk dat het moeilijk is om de zwakkere details te nitpicken.

De koude open vindt Boimler (Jack Quaid) de confrontatie met Mariner (Tawny Newsome) omdat hij de dochter is van kapitein Freeman (Dawnn Lewis). Hoewel Boimler dit bedoeld als een licht geintje om eindelijk een been op Mariner te hebben, is ze venijnig boos en radeloos dat iemand haar geheim kent, dat per ongeluk naar de hele brugbemanning is uitgezonden via hun communicatiebadges. Dit zet een nieuwe dynamiek in gang waarbij leden van de bemanning Mariner met ongewenste eerbied behandelen en proberen haar kont te kussen om in de gunst van de kapitein te komen, ondanks het feit dat Mariner geen interesse heeft in rang of in het voordeel van haar moeder. Dit beperkt voorspelbaar zich tot het belangrijkste Boimler-Mariner-conflict van het hele seizoen, terwijl Boimler promotie op het schip blijft zoeken, terwijl Mariner besluit dat haar hernieuwde nepotisme alleen kan dienen om haar van het schip te krijgen, zodat ze opnieuw kan beginnen in onverantwoordelijke anonimiteit.

Tot nu toe is dit redelijk bekend terrein voor Lagere dekken , zelfs zo ver gaan om Rutherford (Eugene Cordero) en Tendi (Noël Wells) subplots te geven die niet echt verband lijken te houden met het grotere geheel. Het cybernetische implantaat van Rutherford werkt niet goed, zodat zijn emoties alle kanten opgaan, en Tendi begeleidt een nieuwe medische robot die zichzelf, in overeenstemming met machinelogica, heeft genoemd voor de optimale naam, Peanuthamper. Peanuthamper had echt een gag-personage kunnen zijn op het niveau van Badgey of The Dog, maar heilige hel, daar hebben we geen tijd voor omdat een Pakled-schip de cerritos !

Dit is waar de aflevering behoorlijk wild wordt, maar het balanceert op de een of andere manier alle grote cast terwijl het een bevredigende komedie-actie-uitbarsting biedt voor deze personages om aan deel te nemen. Kapitein Freeman omarmt de noodzaak van de gevaarlijke, halfbakken oplossingen van Mariner als een noodzaak om te redden het schip, wat Mariner ertoe bracht een overvloed aan wapens te onthullen die als smokkelwaar waren opgeborgen en die ze gebruiken om de binnenvallende Pakleds af te weren. Boimler bekent dat hij niet wil dat Mariner buiten het schip wordt gepromoveerd omdat hij hun vriendschap is gaan waarderen, tot grote verborgen tevredenheid van Mariner. Wanneer de kapitein gewond raakt en de bemanning besluit dat ze fysiek een virus moeten uploaden op het Pakled-schip a la Onafhankelijkheidsdag , laat Peanuthamper de perfecte kans om de dag te redden afslaan en stort zich in het vacuüm van de ruimte omdat ze zich alleen bij Starfleet voegde om haar vader kwaad te maken.

Maar we kunnen nog niet vertragen, want Rutherford moet zich herenigen met de kwaadaardige Badgey (Jack McBrayer) in het Holodeck om het benodigde virus te ontwikkelen. Luitenant Shaxs (Fred Tatasciore) en Rutherford vervoeren het virus naar het Pakled-schip, waar Badgey zijn vader verraadt en de zelfvernietiging in gang zet met Rutherford en Shaxs nog aan boord. Shaxs scheurt Rutherfords implantaat eruit om hem te redden van Badgey's bemoeienis en duwt hem in de shuttle, terug naar de cerritos terwijl het Pakled-schip ontploft. RIP Shax. We kenden je amper.

Nee, serieus, hij was een boze jongen van één noot die zijn gang had gegaan en niet erg vertederend was. Maar ik wed dat je niet verwachtte dat deze show een genoemd personage zou doden!

Natuurlijk komen er andere Pakled-schepen om de cerritos , maar pas op, want deus ex fanservice is gearriveerd in de vorm van de U.S.S. Titan , onder bevel van TNG favorieten Riker (Jonathan Frakes) en Deanna Troi (Marina Sirtis). Dit is een veel beter gebruik van cameo dan wat John De Lancie kreeg in waar, aangezien Riker en Troi eigenlijk cruciaal zijn voor de plot en worden vereerd binnen de context van hun uiterlijk. Echter, als Lagere dekken is je eerste Trektocht, je zult waarschijnlijk een beetje de weg kwijt zijn over waarom je erom zou moeten geven.

Na deze epische ruimtestrijd hebben we een nieuwe status-quo voor volgend seizoen. Kapitein Freeman en Mariner komen tot een begrip over hoe hun verschillende stijlen voor het benaderen van problemen een teaminspanning zou moeten zijn die hen beiden in toom houdt. Rutherford ontwaakt uit een coma en ontdekt dat hij geen herinnering aan zijn leven heeft, een vooruitzicht dat Tendi opwindt als een kans om opnieuw beste vrienden te worden. Misschien wel het meest schokkende is dat Boimler Riker's aandacht trekt en wordt gepromoveerd tot de Titan , volledig terugtrekkend op zijn vriendschap met Mariner om zijn droom van rang en prestige te omarmen. Er is een sappige hoeveelheid karakterconflicten om volgend seizoen te ontdekken, en het is verbazingwekkend hoe naadloos het is verweven in deze toch al overvolle aflevering.

Het is gemakkelijk om de kleine dingen te nitpicken, zoals de dood van Shaxs die in het algemeen niet veel betekent of Peanuthamper die wordt verspild aan een snelle grap, maar No Small Parts is zo'n hectische rit dat het moeilijk is om er zoveel om te geven. En dat is een even goede weerspiegeling van Lagere dekken ’ eerste seizoen als elk. Ja, er zijn grappen en karakterbeats die niet helemaal werken, en ze speelden zeker een paar keer de grap van sinistere dingen die eigenlijk onschadelijk zijn, maar als een komedie die voet aan de grond krijgt, is het een plezierige tijd met een aantal oprechte sympathieke karakters. Het is een algemene waarheid dat trektocht shows vinden meestal pas hun weg naar hun derde seizoen, maar als dit is waar ze ons verlaten na het eerste, ben ik erg opgewonden om te zien waar Lagere dekken kan vanaf hier.