‘Ted Lasso’ 2.10 Review: Geen Bruiloften en een Begrafenis
Ons oordeel
Het is allemaal aan het opbouwen tot dit moment voor Ted en deze aflevering legt zowel de emotie als de humor vast.
Voor
- *Jason Sudeikis en Hannah Waddingham hebben hun Emmy-inzending voor volgend jaar.
- *De aanloop naar dit gesprek was het waard.
- *Isaac's pak en schoenmandaat.
- *Terugkerende gaststerren.
Tegen
- *Liefdesdriehoeken, verdomde liefdesdriehoeken.
Dit bericht bevat spoilers voor ted lasso ' Geen bruiloften en een begrafenis .
Lees onze laatste recensie hier .
Woede is door het tweede seizoen van ted lasso of Ted's (Jason Sudeikis) afkeer van therapie, Nate's (Nick Mohammed) uitbarstingen, of Jamie's (Phil Dunster) fysieke strijd na de FA Cup halve finale verlies . Problemen met hun vaders vormen de basis voor dit gedrag, waarbij elke ervaring een spectrum van onopgeloste conflicten beslaat die nog steeds een impact hebben. Het zijn niet alleen mannen die worstelen om grieven uit het verleden met een ouder te verzoenen, en Rebecca's (Hannah Waddingham) afkeer van haar vader sijpelde door toen haar moeder tijdelijk haar toevlucht zocht in haar huis een paar afleveringen geleden . Na het mini-avontuur Beard (Brendon Hunt) van vorige week, keert No Wedding and a Funeral terug naar de hoofdlijn, die diepgewortelde pijn onderzoekt die de volwassen relaties van Ted en Rebecca heeft beïnvloed en hoe ze reageren op conflicten.
De aflevering begint in post-coïtale gelukzaligheid met I Want to Sex You Up van Color Me Badd, die het gloeiende gesprek van Rebecca en Sam (Toheeb Jimoh) begeleidt. Het gaat om het geheimhoudingselement van hun relatie, waarvan Rebecca geniet en Sam stressvol vindt. Onaangekondigd langskomen is het visitekaartje van haar moeder Deborah (Harriet Walter), maar Sam draagt in ieder geval een boxershort, in tegenstelling tot haar laatste naakte gast. Als Rebecca onvermoeibaar vraagt wat haar vader heeft gedaan om tot dit bezoek te komen, kondigt haar moeder zonder pardon aan dat hij is overleden.
Rebecca's gecompliceerde dynamiek met haar moeder komt voort uit het feit dat ze het Deborah kwalijk neemt dat ze altijd teruggaat naar haar man. In twee afleveringen van materiaal worden de nuances van deze relatie geportretteerd en gedeeltelijk helpt het om een dynamische artiest als Dame Harriet Walter in een gastrol te hebben. Bovendien ondersteunt het schrijven effectief waarom Rebecca het zo moeilijk heeft in haar romantische relaties. Haar moeder heeft haar kinderkamer behouden zoals die ooit was en luistert nog steeds enthousiast naar Rick Astley's Never Going to Give You Up. De meeste mensen zullen moe worden of hun voorliefde voor iets verliezen, maar als Deborah van iets houdt, doet ze dat voor altijd. Dit geldt ook voor haar man, ook al wist ze dat hij haar bedroog. Rebecca is verbijsterd dat ze het al die tijd heeft geweten en zorgt ervoor dat haar moeder weet hoeveel ze haar hiervoor kwalijk neemt. In plaats van gekwetst te zijn, is ze blij dat haar dochter iets voelt, omdat Deborah bezorgd was dat onverschilligheid hun lauwe band samenvatte.
Een cruciale confrontatie wordt onderbroken door Teds spoedsessie met Dr. Sharon Fieldston (Sarah Niles), Rebecca vertelt het verhaal van toen ze haar vader tegenkwam die met iemand anders sliep. Dit gebeurde toen ze een tiener was en ze grapt dat het de enige keer is dat Sassy (Ellie Taylor) tot zwijgen is gebracht. Haar vader deed alsof er niets was gebeurd waardoor Rebecca in de mantel van stilte in haar huis werd gehuld. De woede die ze voelde is niet verdwenen en dat moment vormde haar onvermogen om te vertrouwen en haar smaak in vreselijke mannen (tot nu toe). Deborah wijst erop dat ze sterker is dan zij wat betreft de affaires van Rupert (Anthony Head), en Rebecca vuurt terug dat alleen zijn verschrikkelijk maar noodzakelijk was. Het gekakel dat deze kamer vulde toen Keeley (Juno Temple) en Sassy probeerden te raden met wie ze naar bed ging, is tot zwijgen gebracht en heeft plaatsgemaakt voor woede. Het is de vraag of Rebecca een lofrede zou houden en het opruimen van de lucht geeft Rebecca de ruimte om niet alleen om deze dood te rouwen, maar ook om de relatie zoals die was. De slechte herinneringen en decennialange geheimen die ruimte in beslag namen, kunnen nu plaats maken voor wat gelukkiger gedachten, zoals de afbeeldingen op de homevideo. Ze heeft nog steeds geen woorden, maar Rickrolling van deze begrafenis leidt tot een ongelooflijk aangrijpende meezinger. Teds late aankomst blijft niet onopgemerkt, maar hij compenseert zijn traagheid door de gemeente te leiden wanneer Rebecca worstelt om haar kalmte te bewaren.
Terwijl Ted zich klaarmaakte voor de dienst, kreeg hij een paniekaanval, die volgens Sharon verband houdt met de dood van zijn vader en zijn onopgeloste gevoelens. Nu is hij klaar om te praten - haar afkeer van thee bezegelt deze band - en het begint ermee dat hij uitlegt waarom hij niet naar de begrafenis van zijn vader ging. Ted was boos dat zijn vader stopte met leven (evenals zijn zoon en vrouw) en hij trilt van woede als hij de gebeurtenissen van die dag, toen hij nog maar 16 was, opnieuw vertelt. Dit samenvoegen met Rebecca's verhaal, suggereren de schrijvers niet een affaire en zelfmoord zijn hetzelfde, het benadrukt eerder het belangrijke moment dat beide personages beïnvloedde. Hoewel ik denk dat dit formaat werkt, zou een deel van mij willen dat het verhaal van Ted werd verteld zonder de overlap. Ten eerste legt Ted uit dat hij het schot hoorde en het lichaam vond, en het is een herinnering die hij niet van zich af kan schudden. Sharon vertelt hem dat deze ervaring veel van hem afnam, maar ze wil ook weten wat hij zo leuk vond aan zijn vader.
Op dezelfde manier is Rebecca's hele wereldbeeld van haar vader gevormd door zijn ontrouw, die van Ted is vertroebeld door dit laatste incident. Hij was een goede vader en ik denk niet dat hij dat wist, zegt Ted nadat hij een verhaal uit zijn jeugd heeft verteld. In een scène die Sudeiki nog een Emmy zou kunnen opleveren, wordt zijn woede vervangen door deze gelukkige herinnering. Hij vraagt Sharon of hij een knuffel mag krijgen, waardoor hij op haar schouder valt (nee, je huilt) en een grapje over de vraag of hij moet betalen voor deze sessie is ideaal getimed om wat lichtzinnigheid te injecteren. Dit seizoen heeft geleid tot dit gesprek en het zou voor dit personage niet authentiek zijn geweest als hij zichzelf had ontlast tijdens die eerste sessie .
(Afbeelding tegoed: Apple TV+)
Na de begrafenis heeft hij een leuk moment met Rebecca en het zorgt opnieuw voor een platonische sfeer. Sassy is blij om Ted te zien en de kans is groter dat ze op dit moment een koppel worden, en ik zou heel blij zijn als we meer van dit personage in seizoen 3 zouden krijgen, omdat haar vriendschap met Rebecca en Keeley een hoogtepunt is. Nora (Kiki May) is ook een geweldige toevoeging en ik was blij om te zien dat ze niet boos was dat Rebecca in het geheim aan het daten is met haar verliefdheid, Sam. Wat Sam betreft, Rebecca beëindigt deze zeer nieuwe relatie omdat ze nog steeds bagage heeft met betrekking tot haar smaak in vreselijke mannen. Ze merkt op dat Sam geweldig is en hoewel de verhaallijn haar keuze ondersteunt, is het een reden om een relatie te beëindigen die schandalig zal zijn als deze openbaar wordt. Natuurlijk zijn de gevoelens er nog steeds en dit is zeker nog niet voorbij - en hij zal alleen maar mooier worden.
De dood is de wolk die boven deze aflevering hangt van de gebeurtenissen die Ted als tiener meemaakte tot de begrafenis die de achtergrond vormt voor de tweede helft - dit is nog eens 45 minuten speelduur en deze gebruikt het goed. Een gesprek over het hiernamaals tussen de coaches en Keeley onthult een breed scala aan overtuigingen (en hoop) voor wat er zou kunnen komen. Het mag geen verrassing zijn dat Roy (Brett Goldstein) een nihilistische insteek heeft, wat een terugkerende ruzie met zijn vriendin veroorzaakt. Keeley en Roy zijn de definitie van tegenpolen die elkaar aantrekken en er zijn een paar verontrustende momenten op de begrafenis die problemen in het paradijs suggereren. Dit is niet hun eerste meningsverschil dit seizoen, maar nu is er de toegevoegde Jamie-hindernis die een rode vlag opwerpt.
Een van de dingen ik heb geprezen ted lasso want niet zijn toevlucht nemen tot luie liefdesdriehoeksvertellingen en Jamie die Keeley vertelt dat hij van haar houdt, brengt dit in de war. Hij zweeft het hele seizoen rond wanneer ze in de buurt is en het momentum van de dag grijpt hem ertoe aan om haar zijn ware gevoelens te vertellen bij het kielzog. Hoewel hij zich ervan bewust is dat dit een slechte zaak is - vooral nadat Roy opstapte en hem een knuffel gaf - is er een sterker verlangen om deze betere versie van zichzelf te presenteren als een alternatief voor haar huidige situatie. Er is een moment tijdens de begrafenis waarop Keeley terugkijkt naar Jamie die waarschuwingslampjes in mijn gedachten flitste, maar Roy verontschuldigt zich voor het feit dat hij een lul was direct na (hem niet bekend) Jamie's bekentenis. Hij legt uit dat de dood hem ongemakkelijk maakt, daarom kiest hij voor humor om af te wenden en haalt zijn ervaring aan van het verlies van zijn grootvader toen hij jonger was. Deze liefdesverklaring wordt begroet met een knik en een omhelzing van Keeley, wat bij de eerste keer aanvoelde als een onopgelost moment in de Jamie van dit alles. Bij het herbekijken van deze scène is het echter Keeley's opluchting dat Roy emotie toont die opvalt, dus voorlopig ben ik voorzichtig optimistisch dat een van de De beste koppels van tv zal niet ten prooi vallen aan een vermoeide liefdesdriehoek. Of Keeley het aan Roy gaat vertellen, is een ander verhaal en ik denk niet dat hij zijn frenemy snel zal omhelzen als dit het geval is.
Jamie heeft een paar erg grappige momenten in deze aflevering met betrekking tot de dresscode waar Isaac (Kola Bokinni) op staat dat iedereen zich eraan houdt. Een pak (met overhemd) en geklede schoenen zijn een must, waarbij de laatste de meeste consternatie veroorzaakt onder de groep die alleen sneakers draagt. Zelfs luxe schoenen zijn niet toegestaan en degene die het meest lijdt onder het stijve schoeisel is Dani (Cristo Fernández). Jamie geeft hem emotionele en fysieke steun en herinnert hem eraan dat zulke schoenen niet bedoeld zijn voor mensen zoals zij. Het is leuk en herkenbaar om te zien hoe een verhaallijn pijnlijke, formele flats behandelt (ik heb ook moeite met hakken) en Dani ziet er later wel aantrekkelijk uit in Rebecca's pluizige pantoffels. Jamie roept ook Jan Mass (David Elsendoorn) op voor zijn tactloze opmerkingen over het pak van Nate. Vorig seizoen kocht Ted een pak voor Nate voor het benefiet, en sindsdien is het zijn favoriete kleding als hij zich zelfverzekerd voelt. Jan Mass verpest dit door hem te vragen of het infantiliserend is om een andere man zijn kleren te laten kopen. In het verleden zou Jamie hebben aangespoord om Nate voor de gek te houden, maar nu wijst hij erop hoe ongepast deze opmerking is.
Een apart verontrustend moment met Nate doet zich voor wanneer Rupert hem benadert en iets in zijn oor fluistert. Er is geen indicatie over de inhoud van dit gesprek, maar een deel van mij denkt dat hij al lang de wens koestert om wraak te nemen op Ted voor het dartincident, en hij zal Nate gebruiken om dat te doen. Even daarvoor heeft hij Rebecca verteld dat ze Bex' (Keeley Hazel) AFC Richmond-aandelen mag hebben, wat vrijblijvend lijkt. Dit zou echter het moment moeten zijn waarop Rebecca's onvermogen om iemand te vertrouwen van pas komt. Ze moet absoluut niet geloven wat er uit zijn mond komt en het publiek ook niet, aangezien er nog maar twee afleveringen van dit seizoen over zijn. Net zoals Rick Astley's gevoelens voor jou in het nummer, zal Rupert de club nooit zo gemakkelijk opgeven.
