Waarom 'The Mitchells vs. the Machines' een baanbrekende queer-representatie is voor animatiefilms
Katie Mitchell in 'The Mitchells vs. De machines' (Afbeelding tegoed: Netflix)
Dit bericht bevat milde spoilers voor De Mitchells vs. de Machines .
Ondanks de vooruitgang die is geboekt in geanimeerde televisieseries als Craig of the Creek, She-Ra and the Princesses of Power, Adventure Time , Kipo en het tijdperk van wonderbeesten, The Owl House , en vooral, Steven Universum , hebben animatiefilms een slakkengang gemaakt met betrekking tot de vertegenwoordiging van LGBTQ+. Disney's Voorwaarts die vorig jaar werd uitgebracht, was de eerste keer dat House of Mouse expliciet een LGBTQ+-personage bevatte, waarbij de meeste vertegenwoordiging gedegradeerd was tot queer-gecodeerde schurken (ik hou nog steeds van je, Ursula). Fans verheugden zich toen Laika's ParaNorman in 2012 onthulde de ultra-jock Mitch als homo in zijn laatste moment op het scherm, waardoor hij het eerste openlijk homoseksuele personage in een mainstream animatiefilm. Ja, je rekent goed uit. De eerste keer dat een reguliere animatiefilm een openlijk homoseksueel personage erkende, was minder dan tien jaar geleden.
Nu, gewapend met een opzettelijk geplaatste regenboogknop, een laptop vol absurdistische korte komische films, een brein vol angst, een verlangen om haar mensen te vinden, en een voortdurende boodschap dat het soms tijd kost om erachter te komen wie je bent, Katie Mitchell van De Mitchells vs. de Machines is gearriveerd om met recht de troon van de queer-representatie in de animatiefilm te claimen.
Na de koude opening, maken we kennis met Katie die jamt in haar rommelige slaapkamer versierd met nep-B-filmposters en een regenboogdekbed terwijl I Want More van de riot grrrl-band, pony. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het er niet erg bekend uitzag in de tienerkamer en soundtrack van deze queer cinefiel. Als Katie eindelijk met ons spreekt, schetst een regenboog met snoepjes haar bevroren beeld, met de nadruk op haar met pen getekende nep-tatoeages, met permanente marker aangebrachte zwarte nagellak en haar voice-over die zegt: ik heb me altijd een beetje anders gevoeld dan alle anderen.
Natuurlijk voelt iedereen zich een buitenaardse bedrieger die een vlezige vleeszak bewoont wanneer ze op het punt staan naar de universiteit te gaan, maar die regel in combinatie met wat we al over Katie hebben geleerd op basis van haar slaapkamerheiligdom, voelt als een vleermuissignaal dat baby-queer schreeuwt. Natuurlijk zijn er tal van niet-queer kinderen die rare films maken en een uitstekende filmsmaak hebben, maar als je je hele leven lang je eigen representatie moet bepalen, zijn deze kleine hints meestal alles wat we ooit krijgen.
Ingesproken door de openlijk vreemde Abbi Jacobson ( Brede stad ) De Mitchells versus de Machine' s Katie is een filmmaker en zij is een van die kinderen die al haar hele leven homemovies maakt. Een stapel van haar grootste hits bevat titels als Kies B voor Burger , haar iconische serie van Hondenagent en in een oogwenk, en je zult het missen, En je vader ook . De Kies M voor moord referentie is waarschijnlijk gemakkelijk te vangen voor mensen, maar voor degenen die het niet weten, de echte film En je moeder ook van Alfonso Cuarón is een van de bekendste stukken queercinema. Voor Katie om niet alleen de titel te kennen, maar om hem goed genoeg te kennen om er een parodie van te maken, is zo'n mooie knipoog naar haar identiteit.
'Mijn ouders hebben me nog niet door,' zegt Katie na haar demonstratie van haar creativiteit bij het maken van films. 'Om eerlijk te zijn, het heeft even geduurd voordat ik erachter kwam.' Ondanks het op deze manier geboren verhaal dat door politici, experts, goedbedoelende activisten en Lady Gaga wordt geduwd, zullen de meeste queer mensen je vertellen dat het een reis is om met je identiteit in het reine te komen. Het is niet voor iedereen even makkelijk en soms duurt het even voordat je de waarheid over wie je bent te accepteren. Natuurlijk zouden we deze regel kunnen lezen als een zoveelste onbegrepen tiener die praat over hoe ouders het gewoon niet begrijpen, maar voor queer kinderen (en queer volwassenen trouwens) is het een regel die een geweldige snaar raakt.
Later in De Mitchells vs. de Machines , midden in de robotapocalyps, plaagt Katie haar kleine broertje Aaron over een mogelijke verliefdheid op de buurman. Op de typische manier van kleine jongens verwerpt hij de suggestie, compleet met drama over het einde van de wereld, alleen voor Katie om te antwoorden: Verberg je gevoelens niet, man. Dat is geen manier om te leven. Door de hele film heen vermeldt Katie bij talloze gelegenheden dat alleen haar kleine broertje haar lijkt te begrijpen. Er is een onuitgesproken overeenkomst tussen de twee nadat Katie deze regel heeft afgeleverd. Aaron weet precies wat ze hiermee bedoelt, waarschijnlijk omdat hij zich herinnert hoe moeilijk het voor haar was toen ze erachter kwam.
Gelukkig werpen alle tekenen hun vruchten af tegen het einde van De Mitchells vs. de Machines nadat de Mitchells de wereld met succes hebben gered van de overval door robotopperheren en gelukkig geniet van haar eerste semester van de filmschool. Haar moeder (Maya Rudolph) flapt eruit: Zijn jij en Jade officieel?' 'En breng je haar naar huis voor Thanksgiving? Boom. Bevestiging van de validatie van Katie's queer-identiteit.
De momenten waarnaar in dit artikel wordt verwezen, nemen minder dan twee minuten van de speelduur van de film in beslag, en toch zijn ze zo, zo belangrijk. Katie is expliciet queer, ja, maar dat is niet alles wat ze is. Ze is grappig, creatief, rommelig, dramatisch, dapper en een totale gek waar elk kind, ongeacht identiteit, zich mee kan identificeren. Als we het hebben over het willen van complexe personages die niet als stereotypen aanvoelen, zijn we op zoek naar personages zoals De Mitchells vs. de Machines' Katie Mitchel. Ze zal een levensveranderend personage zijn in het leven van zoveel kinderen, en ik kan luid toegeven dat ze precies het soort representatie is dat ik nodig had toen ik mezelf ook aan het uitzoeken was.
Het ware hart van De Mitchells vs. de Machines is de conflictueuze relatie tussen Katie en haar vader Rick. De twee botsen constant op elkaar en worstelen om elkaar echt te begrijpen, maar hun onvermogen om oog in oog te zien heeft niets te maken met Katie die vreemd is. Maar al te vaak wordt de representatie van homo's gedegradeerd tot een bron van trauma of conflict, maar dat is bij deze niet het geval. Katie en Rick hebben ruzie omdat ze een tiener en een vader zijn. Hun problemen zijn gebaseerd op generatiekloven en verschillende interesses, niet op Katie's identiteit. Het is zo verfrissend om te zien dat een queer personage onrust in zijn leven mag hebben die niets te maken heeft met iemand die een probleem heeft met hoe ze toevallig liefhebben.
Geanimeerde films aarzelen om LGBTQ+-vertegenwoordiging te tonen, omdat onze cultuur nog steeds niet alleen worstelt met het uitleggen van queerheid aan kinderen, maar ook ronduit accepteert dat het zelfs een mogelijkheid is. Ondanks Disney's enige canoniek queer personage in een reguliere animatiefilm, worden ze constant onder vuur genomen en geboycot voor het promoten van een homo kalender . Er is een zeer, zeer luidruchtige minderheid van mensen die uit volle borst zullen schreeuwen dat hun kinderen worden geïndoctrineerd door zelfs het coderen van queerness in films, en dat is eng voor veel studio's. James Gunn onthulde vorig jaar dat: zijn originele script voor de live-action Scooby Doo gekenmerkt door een lange tijd gecodeerd queer-icoon, Velma Dinkley, als expliciet homo, maar de studio bleef haar queerheid afzwakken totdat ze uiteindelijk een vriendjespersonage erin gooide om er zeker van te zijn dat haar geaardheid niet in twijfel zou worden getrokken.
Het klinkt belachelijk om het te zeggen, maar Mike Rianda en Jeff Rowe namen echt een risico door Katie Mitchell vreemd te maken. Veel van de websites met oudergidsen markeren de verwijzingen naar Katie's queerness als seksuele inhoud, wat verder bewijst dat we tot dusverre nog te maken hebben met het begrijpen van LGBTQ+-jongeren. De Mitchells vs. de Machines is echt een geweldige film, en het belang ervan met een queer protagonist kan niet genoeg worden benadrukt.
In de woorden van Katie Mitchell: laat de wereld je niet normaal maken.
