'Jolt' Review: deze door vrouwen geleide 'John Wick' choqueert niet, maar voldoet
Ons oordeel
Regisseur Tanya Wexler verfrist deze 'John Wick'-vernieuwing met een wetende, feministische inslag die nog steeds een aantal geweldige actiescènes oplevert.
Voor
- 💥 Beckinsale's sluwe, knipogende optreden als Lindy mijlpalen geeft aan een uitgangspunt dat al te vaak eerder is gedaan.
- 💥 Wexler maakt opnamen in Portugal en geeft de wereld van het personage een warm, uitnodigend randje dat de hele film leuker maakt.
Tegen
- 💥 Scenarist Scott Wascha loopt voorop met wereldopbouw wanneer het verhaal tussen Lindy en Justin (Jai Courtney) meer tijd nodig heeft om volledig te overtuigen.
Als het er niet al een dozijn waren, zou ik een vrouw verwelkomen John Wick met open armen. Zeker, zeker - de nuances van deze films onderscheiden hen van elkaar. (Net als Niemand is niet bepaald een John Wick vernieuwde versie van de scenarioschrijver en maker van John Wick .) Maar wat de nieuwe film? Schok gebrek aan originaliteit (we zien je, Atoom Blond , dat was, dat klopt, gemaakt door de directeur van John Wick ), het maakt het in ieder geval goed voor de lol: Kate Beckinsale personifieert vrolijk rechtschapen vrouwelijke woede als een gemakkelijk getriggerde uitsmijter die op zoek is naar de moordenaar van haar vriend, met een getikt kruis tegelijk. Geholpen in een welkome afwisseling door een vrouwelijke regisseur, Gebuffeld Helmer Tanya Wexler, Beckinsale doet je bijna vergeten dat ze effectief het pad van Keanu Reeves' personage volgt (en laten we eerlijk zijn, genoeg wraakzuchtige krachtpatsers voor hem), terwijl scenarioschrijver Scott Wascha vakkundig de namen van personages verwisselt en schimmige, neon- verlichte locaties om een soortgelijke-maar-we-beloven-dit-is-totaal-andere-in-the-end-mythologie te bouwen voor haar vrouwelijke ass-kicker.
Beckinsale speelt een blonde kleurstofbaan die haar bruine wortels verbergt als actieheld bonafides behangen over een serieuze actrice-stamboom, en speelt Lindy, een jonge vrouw met een woedebeheersingsprobleem dat ze reguleert door zichzelf de hele dag elektrische schokken toe te dienen. Het cortisol dat door haar aderen stroomt is gewoon te sterk voor haar om te beheersen, dus het grootste deel van haar bestaan is gewijd aan het proberen de drang te onderdrukken om iemands neus, gezicht of rug te breken, hoe klein de overtreding ook is; het is ook waarom ze alleen ongemakkelijk steunt in een verkering met Justin (Jai Courtney), een blind date die onverwachts haar natuurlijke afweer omzeilt. Na een zalige tweede date geeft Justin haar een speciaal cadeau - een camera - maar voordat ze van een derde kunnen genieten, wordt hij vermoord, waardoor ze beroofd wordt nog voordat ze elkaar formeel vriend en vriendin konden noemen. Overweldigd door verdriet besluit ze de verantwoordelijke op te sporen en te laten boeten.
Natuurlijk zijn de autoriteiten - in het bijzonder rechercheurs Vicars (Bobby Cannavale) en Nevin (Laverne Cox) - al bezig met de zaak, en elke keer dat ze erbij betrokken raakt, stapelt zich meer bewijs op dat haar als de dader aanwijst. Maar naarmate ze meer informatie over Justin krijgt, ontdekt Lindy ook een uitgebreid crimineel imperium waar hij als accountant diende voor de mysterieuze en goed verbonden Gareth Fizel (David Bradley), die voorspelbaar in griezelig isolement leeft en een klein leger handlangers aanstuurt om zijn bevel doen. Hoe dichter ze bij de waarheid komt, hoe meer problemen Lindy krijgt, totdat ze vecht voor haar leven terwijl de politie haar op de hielen zit en een comfortabele cel voor haar belooft, vlak naast Fizel - of wie dan ook de eerste heeft vermoord man waar ze echt om gaf in langer dan ze zich kan herinneren.
Het voordeel dat John Wick heeft over deze film - en velen vinden het leuk - is dat de franchise niet de moeite neemt om details over zijn verleden of zijn algehele wereld te onthullen totdat het relevant is voor de plot; Jolt begint met een lange, verklarende reeks waarin wordt uitgelegd dat Lindy nooit genoeg liefde heeft gekregen en als gevolg daarvan een intermitterende explosieve stoornis (of iets dergelijks) ontwikkelde die haar ertoe aanzet iedereen te wurgen die zelfs maar vaag haar emotionele evenwicht in gevaar brengt. Tijdens haar kinderjaren en adolescentie probeerden ze hier oplossingen voor te bedenken, waaronder militaire training en andere ingrijpende instructies die haar woede verfijnden en concentreerden; haar psycholoog Dr. Munchin (Stanley Tucci) ontwikkelde uiteindelijk het elektrische kogelvrije vest voor haar om zichzelf letterlijk terug te schokken in zelfgenoegzaamheid. Ze kunnen net zo goed al deze zaken op een kaart aan het begin van de film plakken, aangezien we haar nauwelijks zien functioneren als een volwassene voor haar blind date, en het dient meestal als een excuus voor haar om de ene persoon na de andere te slaan. die, als we eerlijk zijn, maar weinig kijkers die naar deze film kijken, hoeven te horen om te genieten van de verschillende klappen.
Na amper 90 minuten rekt Wexler het uitgangspunt echter zo ver als ze kan, totdat een finale hint naar een groter universum waar haar handicap mogelijk deel uitmaakt van een grotere mythologie. Maar eerlijk gezegd had er meer tijd kunnen worden besteed aan het opzetten van haar magische date en de daaropvolgende tijd vóór de moord op Justin; afgezien van de onschendbare regel van het doden van een hond in een film, John Wick legde in ieder geval uit waarom het dier extra betekenisvol was (bla bla, de laatste wens van de overleden vrouw en al die jazz). De grappigste lopende grap in de film is haar constante poging om hun relatie te kwalificeren en te categoriseren na (letterlijk) twee dates, wat in de handen van een minder ervaren filmmaker misschien volkomen belachelijk lijkt, maar Wexler portretteert met precies het juiste niveau van verbijsterd ongeloof. Helaas is de regisseur minder bedreven in het combineren van shots van Beckinsale in actie met die van haar stuntdubbel, dus als Lindy drie of vier tegenstanders tegelijk uitschakelt met een duizelingwekkende reeks trappen en stoten, blijft de camera veel te lang hangen bij een hoek over de schouder van het personage.
Dat gezegd hebbende, levert Beckinsale een wrange uitvoering die net genoeg weet om de reducerende elementen van een vrouwelijk personage in deze omstandigheden te omzeilen; het volstaat te zeggen dat enkele tientallen geïdealiseerde vrouwelijke personages in de filmgeschiedenis zijn ingevroren om de bloeddorst van een personage te motiveren, maar ze levert de nachtelijke gehechtheid van het personage met een aantrekkelijke knipoog. Courtney zorgt voor de juiste soort saaie perfecte nieuwe man voor haar om gevoelens over te vangen, terwijl Cannavale en Cox een soort Grieks refrein spelen en de opeenvolging van gebeurtenissen rondom haar op armlengte bekijken en met gepast ongeloof reageren. Met alle respect voor David Bradley als Fizel, is het enige dat zowel een bevoorrechte dreiging uitstraalt een absolute broosheid; in één scène hangt een schot van hem aan haken, en ik was er eventjes van overtuigd dat Wexler hem zou vermoorden voordat Lindy dat kon. Ondertussen verfijnt Tucci gestaag een Stanley Tucci-achtig personage sinds ruim voor The Devil Wears Prada, en balanceert hier moeiteloos paternalistische autoriteit, verheven expertise en goedbedoelde dubbelhartigheid om een perfect klankbord en folie voor Lindy te zijn.
Tijdens de opnames in Portugal zien de achtergronden van de film er onverwacht fris uit - veel warmer dan de steriele herhaling van Vancouver, waar al het andere typisch wordt opgenomen. En zelfs als ze niet alle stunts zelf doet, laat Beckinsale ons geloven dat ze zou scheur de prins Albert-piercing van een man eruit zonder eerst zijn broek uit te doen, of ze nu echt is of niet zou kunnen . Dit alles wil zeggen dat deze film ongeveer net zo leuk is als de films die zijn gemaakt, geïnspireerd of afgeleid van die van Kolstad, omdat hij zichzelf niet al te serieus neemt en een aantal behoorlijk geweldige actiescènes biedt (als er ook minstens één te veel is waar ze raakt bewusteloos). Uiteindelijk, met de emotionele dimensionaliteit van het personage en de neiging tot brutaal geweld, is dit een aanzienlijk aantrekkelijker franchise voor Beckinsale om te ontwikkelen dan de ijzige, vergeetbare onderwereld films; maar kwam zelfs neer op een vrouw John Wick , als Schok verhoogt niet noodzakelijkerwijs de polsslag van de hedendaagse actie, het houdt in ieder geval comfortabel hetzelfde tempo aan.
