Lindsay's Top 10 films van 2020
(Afbeelding tegoed: focusfuncties)
We draaien Top 10 functies van onze critici voor de rest van 2020! Je kunt ze volgen allemaal hier.
Dit jaar was in veel opzichten een moeilijk jaar voor de bioscoop. Met vertragingen in de releasedatum van theatersluitingen, voelde het behoorlijk grimmig. Maar er gebeurde iets magisch. Hoewel het soms onmogelijk lijkt om het licht te vinden in dit vervloekte jaar, of uitbundigheid te veinzen over wat het de industrie heeft aangedaan, is het licht dat door het vuil gluurt de aandacht voor onafhankelijke en filmfestivalparels.
Genre was in staat om op nieuwe manieren te schitteren toen het het enige was dat er gebeurde, en streamingdiensten sloten zich aan bij online festivalliefhebbers. Ik begon dit jaar met de gedachte dat er niets zou zijn, maar eindigde met een wanhopige poging om het terug te brengen tot een miezerige top tien. Zeker, het is meer bevolkt dan normaal met ongebruikelijke favorieten van dit jaar, en de afgelopen jaren die eindelijk zijn verschenen op streaming en VOD, maar wat een leuke draai aan het gebruikelijke is het. Dus, als we afscheid nemen van dit ooit gehate jaar, hier zijn mijn top tien films van 2020.
10.) Waarom ga je niet gewoon dood?
Soms zijn de eenvoudigste films de beste, en deze hilarische stoeipartij over een man wiens vriendin hem terloops vraagt haar vader te vermoorden, is daar een voorbeeld van. Matvey (Aleksandr Kuznetsov) brengt het grootste deel van deze film doordrenkt met bloed door op zoek naar nieuwe manieren om de vader van zijn geliefde kwaad te doen. Er zijn boormachines, hamers en geweren, allemaal gebruikt om bloedbaden rond een appartement te gooien in dit waanzinnige bloedbad. Er zijn natuurlijk wendingen in misdaaddrama-stijl, zoals het verschijnen van zakken geld en vragen over trouw en identiteit. Maar wat het echt geweldig maakt, is de tandengekletterde verzameling wondopeningen die over het hele scherm spatten. Matvey is misschien een beïnvloedbare jonge idioot, maar hij houdt absoluut stand tegen een angstaanjagende stijlfiguur met een patriarchaal karakter. En hij doet het allemaal met een hoodie met Batman-logo, dus er is veel om van te houden.
9.) De uitgestrektheid van de nacht
Brengt ons terug naar de tijd van De schemerzone , dit is een spookachtig sciencefictionverhaal dat me wegblies met toon en uitvoering. Speelt zich af in de jaren '50, De uitgestrektheid van de nacht neemt ons mee op een reis door een spookachtige nacht die suggereert dat mensen misschien niet alleen zijn in het universum. De film speelt uitstekend met zaken als decenniumspecifieke technologie (waarbij het opruiende incident plaatsvindt via een schakelbord) en gevoeligheden, de gebeurtenis die plaatsvindt op de avond van de 'big game'. De film is ook een technisch hoogstandje, het lijkt alsof hij in één keer is opgenomen. Een anders licht horloge, dit is het perfecte horloge om tegenaan te kruipen en een vleugje schrik te voelen.
8.) Zwarte beer
Zwarte beer neemt je verwachtingen van hoe een film eruit zou moeten zien en vertelt je dat je moet gaan zitten en erover zwijgen. Gebeurt in meerdere delen, Zwarte beer wordt bij elkaar gehouden door kleerkasthints, een enkele locatie en het gigantische acteerwerk van de leads. Het is er een waar je niet te veel over wilt praten met mensen die het nog niet hebben gezien, maar niet op de manier dat het vol zit met verrassende plotwendingen, maar op de manier waarop je wilt dat de gekheid over hen heen spoelt. Het deed me voelen wat ik denk moeder! Probeerde me te laten voelen. Christopher Abbott, komt van het spelen van dubbele rollen in Bezitter , is klaar om ons er nog twee te geven. Sarah Gadon is een charmante explosie, en Aubrey Plaza komt opdagen om naar huis te blijven rijden wat een immens talent ze is, waarbij ze meerdere variaties van losgeslagen speelt terwijl ze herkenbaar blijft. Neem een geruite deken mee en ga lekker liggen.
7.) De assistent
Dit is er een die ik moeilijk vond om mee om te gaan, omdat het de alledaagse versies van mijn dagelijkse leven speelt voor zwaar drama. Maar door dit te doen, werpt het een licht op de afschuwelijke 'normale' dingen die lager in de gelederen vaak moeten doorstaan. Wat Kitty Green zo goed doet in haar dag in het leven van een ondergewaardeerde assistent van een machtige leidinggevende, is recht in haar gezicht blijven. De mensen rond Jane (Julia Garner) zijn gezichtsloze geesten die door haar leven gaan en haar baas is slechts een boze stem aan de telefoon. Door deze eenvoudig en in Jane's neus te houden, benadrukt het de vergeten inspanningen van de mens die de leiding heeft om de zaken soepel te laten verlopen. Degene die het meeste vuil eet en alleen de positieve feedback op papier krijgt. Het hield me 's nachts wakker vanwege zijn prestaties op het gebied van technisch filmmaken en het vertellen van het soort verhaal waardoor ik in een kussen wilde schreeuwen tot de ochtend aanbrak.
6.) Extra Gewoon
'Horrorkomedie' betekent veel dingen. Voor dit nietsvermoedende juweeltje uit het VK betekent het iets heel specifieks; een lach als de duivel in de buurt is. Rose (Maeve Higgins) heeft bovennatuurlijke gaven die ze liever wil temmen zodat ze haar eenvoudige leven kan leiden. Maar als Martin (Barry Ward) naar haar toe komt om zijn dochter te beschermen, kan ze het niet laten hem te helpen, en evenmin kan ze zijn charmes weerstaan. Het is een gekke rel die ons Will Forte geeft om absoluut het meeste te doen als een Rockstar die op zoek is naar een satanisch ritueel. Het is een warme versie van een spookachtig Casper-achtig verhaal dat arme Rose op een aantal walgelijke missies stuurt om haar capaciteiten te gebruiken om de berg te beklimmen om Martin te helpen. Het heeft een verzameling grappen vergelijkbaar met Sleep me naar de hel maar op totaal verschillende manieren die zorgen voor een slappe lach die je naar adem doet happen.
5.) Het platform
Meedogenloze kritieken van de wereld zijn het beste als ze tot op het bot worden afgeslankt. Zoals ‘het trolleyprobleem’ ervoor, Het platform leest als een gedachte-experiment over de mensheid verteld via een verachtelijk verhaal over consumptie. De hele beproeving vindt plaats in een gevangenis waar twee mensen worden gedegradeerd naar een enkele genummerde verdieping. Eenmaal per dag komt een buffet met voedsel langzaam door de vloer voor een korte tijd voordat het zijn weg vindt naar de onderste niveaus. Degenen op de hogere verdiepingen hebben sneller toegang tot het voer, en die eronder zijn gemaakt om restjes te verdragen.
Het is gemakkelijk om te zien hoe snel dit zal uitmonden in een verhaal over voorrechten, het adequaat delen van middelen en wat er nodig is om de mensheid te overtuigen om te delen, maar de film doet dit op een manier die het intrigerend, interessant en eng houdt. Niet voor een luchthartige schrik, deze zal ervoor zorgen dat je naar binnen wilt kijken, maar er is geen tekort aan leuke scènes die worden verlicht door excentrieke ondersteunende personages.
4.) Saint Frances
Een knipoog naar een van de redacteuren van What to Watch om deze te helpen langs mijn 2020-doelman te glippen. Meestal, als ik hoorde over een hartverwarmend verhaal over een verloren dertiger die een oppasbaantje had en voor altijd veranderd werd door haar leiding, haalde ik mijn neus op tot ik de middelste twintig minuten ervan op de kabel had gezien om een glimp op te vangen van Chris Evans. Maar dat is niet de toonhoogte hier. Saint Frances is een verhaal van vrouwelijkheid, van ons lichaam en de manier waarop we ze behandelen, bespreken en kennen, en de kracht van vrouwen die er voor elkaar zijn. Liefdes- en sekslevens bevinden zich aan de periferie in een groter verhaal over vrouwen die op elke leeftijd blijven groeien en wat kan worden bereikt als we onszelf tegenover elkaar staan. Het is werkelijk prachtig werk van schrijver en ster, Kelly O'Sullivan, en zorgde ervoor dat ik mijn moeder onmiddellijk vertelde om het te bekijken voordat de huur afliep.
3.) Maak me bang
Het horrorverhaal van Josh Ruben is niet alleen uniek omdat het een horrorkomedie is op het gebied van bloemlezingen, maar omdat het alles wat je is verteld over het vertellen van visuele verhalen nodig heeft en het eruit gooit. Hoewel het niet per se een bloemlezing van horrorverhalen is, is het een verzameling kampvuurverhalen die zijn verwisseld met de omhulling van gevangen zitten in een hut. De games die deze film speelt, zorgen ervoor dat het schittert.
Gedragen door het titanenspel van de hoofdrolspelers, Ruben en Aya Cash, worden verhalen groter dan ze zijn door het gebruik van geluid en schaduwtrucs die hun verhalen tot leven brengen op een manier die ze nooit in het surrealisme brengt. Het is leuk om te zien hoe twee professionals heen en weer springen in verschillende karakters terwijl ze hun hele ruimte gebruiken om enorme garens te weven, en dit alles met het allerbelangrijkste hart. Het is ongetwijfeld eng, maar het verandert in dat mooie sentiment over horrorfans door ons af te schilderen als mensen die gewoon plezier willen hebben en een schreeuw willen uitlokken.
2.) Roofvogels
Dit was niet de laatste film die ik in de bioscoop zag (die onderscheiding is van Bloeddoorlopen ), maar het was de laatste keer dat ik mijn popcorn in een themakom kreeg en daarna meteen naar huis ging en op mijn voeten tikte in afwachting van de digitale release. hel ja, Roofvogels . Zeker, andere films worden gecrediteerd met opnieuw ontstoken DCEU-fandom, maar voor mij herinnerde deze Harley Quinn-hoofdfunctie me eraan waarom ik nog steeds hoop heb in de verfilmingen van mijn favoriete stripfiguren.
Een absolute knaller, BoP bracht het lawaai niet alleen met zijn onberispelijke, met knaller gevulde soundtrack, maar met enkele van de beste actiescènes van het jaar voltooid in enkele van de meest vliegende outfits op het scherm. Het is moeilijk om fandoms tegemoet te komen, personages te ontwikkelen, een uitgebreid universum op te zetten, uitstekende actie te laten zien en er een goede film van te maken, maar het is precies dat gelukt. Ik was er echt door weggeblazen en ik ben zo blij dat ik het hier kan opnemen.
1.) Veelbelovende jonge vrouw
Eindeloos verdeeldheid dreef het verhaal van Emerald Fennell over een geminachte vrouw me over elke rand. Ik had niet verwacht dat mijn favorieten van het jaar zouden verdwijnen, maar toen draafde Cassie (Carey Mulligan) in pasteltinten en schudde mijn wereld. Deze film is kauwgomroze met een bijpassende soundtrack en wist me de hele nacht bibberend wakker te houden. Niet vanwege spoken of demonen, maar vanwege het felle licht dat het scheen op de alledaagse schurken die velen van ons in ons gewone leven tegenkomen. De film slaat nergens op en houdt nooit op, op een manier die je doet denken dat je niet op je hoede bent, terwijl je dat misschien wel hebt gedaan. het is het soort film dat ik nog een miljoen keer wil zien, maar misschien bewaar ik het derde bedrijf alleen voor avonden dat ik er echt klaar voor ben.
