Review 'Fever Dream': zou je in slaap kunnen brengen
Ons oordeel
'Fever Dream' is als een regenwolk die dreigt op een overigens zonnige dag, in zijn eigen luchtloosheid tot een fout opgehangen.
Voor
- 🌾 Een poëtisch horrorslaapliedje
- 🌾 Opvallende beelden van graanvelden
- 🌾 Probeert iets heel anders
Tegen
- 🌾 Een slaperig horrorslaapliedje
- 🌾 Zijn kussenachtige handtekeningen worden te ingehouden
- 🌾 Van de langzaamste, literaire snelheid
Claudia Llosa's Koorts droom is een kunstzinnig dubbelzinnige manier van verhalen vertellen die verdeeldheid zal zaaien in zijn ambities om het publiek in lagen op te stapelen. Velen zullen de literaire benadering van het vertellen van verhalen op het scherm aankondigen, anderen zullen verdrinken in de poëtische poging om immens verlies vast te leggen.
Ondanks de opname in 'Netflix & Chills' oktober-programmering, Koorts droom kan beter worden bewaard voor de middag met de aandacht van het publiek hoog. Samanta Schweblin's novela 'The Rescue Distance' is vertaald in het Engelse 'Fever Dream' als een manier om het publiek voor te bereiden op de wazige bewuste ervaring die ze zullen doorstaan; er is misschien geen beter op de markt gebrachte titel om dit jaar lage volumeverwachtingen te stellen.
Amanda (MarÃa Valverde) arriveert met haar dochter Nina (Guillermina Sorribes Liotta) bij een landhuis omringd door gouden graanvelden. De naburige paardenfokker Carola (Dolores Fonzi) maakt een praatje met Amanda en spreekt over haar zoon David (Emilio Vodanovich) alsof hij er niet meer is. Noch Carola's partner, Omar (Germán Palacios), noch Amanda's echtgenoot, Marco (Guillermo Pfening), zijn in beeld, waardoor de twee vrouwen alleen door hun zakelijke agrarische omgeving moeten navigeren.
Dus wat zit het duo dwars? Dat blijft een mysterie, want Amanda kan David's gefluister in haar oor horen, instructies verwoorden, alsof ze hetzelfde bewuste vat delen - of op de een of andere manier een spirituele verbinding tot stand brengen.
Koorts droom presenteert zichzelf als een karakterstudie tussen twee moeders wier vriendschap voortkomt uit gemeenschappelijke beschermende instincten, maar dat is een tijdelijke misleiding. Amanda en David vertellen in tandem omdat scènes geplaveide herinneringen zijn die aan elkaar zijn geknutseld als het oplossen van een mysterie door achteruit te werken. Davids stem onderbreekt Amanda en Nina's speeltijd of Carola en Amanda's sombere hart-tot-harten in geparkeerde auto's als een herinnering aan de taak die voor ons ligt - Amanda's herinneringen schommelen tussen haar en die van David. Het is niet duidelijk te onderscheiden, maar dat is opzettelijk. Llosa weigert in te gaan op milieuverschrikkingen zoals: gewei en zijn monsterlijke interpretatie omdat ze kijkers sneller uitdaagt.
Het is een delicate, zoemende, speelgoedboot-op-een-vijver met commentaar over de gevaren van pesticiden en de vergiftiging door de mens van Moeder Aarde, die op de tenen op het ritme van haar slaapliedje tempo. Koorts droom is anders dan andere hartverscheurende vergelijkingen in hoe Amanda en David hun verhaal blootleggen, maar dat zal geen verbindende wending zijn. Het is geen verbijsterend plotapparaat om te begrijpen, maar het is een omslachtige onderneming in het vertellen van verhalen die dezelfde fluisterende toon ondersteunt van inleiding tot outro.
De camera stroomt intiem over Amanda en Carola terwijl ze zich gezamenlijk zorgen maken over hun kinderen, hun schilderachtige allure aan het zwembad in het volle zicht; vooruitgang weerspiegelt technieken die men zou kunnen relateren aan Terrence Malick, alleen met meer connectiviteit. Gevaren, afscheid en climaxen worden allemaal gescoord door hetzelfde sluimerende achtergrondorkest dat bestaat om te troosten via zachtheid - mijn probleem is dat al die opgevulde randen een daling van één noot mogelijk maken.
Die avonturiers in stemming en toon zullen vinden Koorts droom een onberispelijke weergave van besloten momenten. Of dat nu Carola's zichtbare walging is als David dode watervogels in hun achtertuin begraaft, of hoe een dialoog zo bescheiden is als 'I got nat!' kan seismische implicaties hebben zodra herinneringen tot rust komen. Perceptie wordt een manipulatieve vertaler terwijl Davids leiding Amanda naar nu eeuwige waarheden leidt, trekkend aan een 'draad' die moeders, dochters, zonen en onze zieke planeet met elkaar verbindt. Verschrikkingen bestaan, maar ze zijn luchtig en verborgen achter de verhalende stem van een bibliothecaris die een anders tragische fantasie kalmeert over de afvlakkende voetafdruk van de landbouwcultuur op tuinen waar Eden niet langer ronddoolt.
Onbevreesd zijn de filmmakers zoals Claudia Llosa, wiens benadering van Koorts droom jaagt het exacte publiek weg dat ze nooit van plan is toe te geven. Ik zeg dat als iemand wiens plezier en waardering afnam naarmate de minuten druppelden. Koorts droom is een sprookjesachtige variatie op gruwelen die nog minder veronderstelling zijn dan de reeds ingestopte Martyrs Lane , en zal die 'Wat is horror eigenlijk?' aanwakkeren. gesprekken die niet in de buurt van deze criticus horen (stop met alles te overclassificeren).
Als je omhelst Koorts droom verwachtend het afternoon tea-equivalent van moederlijke nachtmerries en bovennatuurlijke implicaties die troosten als een genaaide deken van oma, zul je aangenaam vervuld zijn. Het werkte niet voor mij, maar zal anderen stomen. Dat is de grootsheid van filmische evaluatie en het bestaan ​​van meerdere meningen - kijk deze gewoon niet om middernacht.
Koorts droom is nu beschikbaar om te streamen op Netflix .