Kayleigh's Top 10 films van 2020
(Afbeelding tegoed: TIFF)
We draaien Top 10 functies van onze critici voor de rest van 2020! Je kunt ze volgen allemaal hier.
Het was, om het zacht uit te drukken, een heel vreemd jaar voor film, en een rare tijd om een top tien films van 2020 lijst voor samen te stellen. Bioscopen waren vele maanden gesloten, sommige van de meest spraakmakende releases werden maanden of jaren achter elkaar verschoven, en streamingdiensten domineerden op een manier die alle grootste angsten van Hollywood bewees. Maar hoewel we misschien een aantal fel gehypte blockbusters hebben gemist, had 2020 nog steeds een waar feest van releases voor degenen die wisten waar ze moesten kijken. Voor liefhebbers van onafhankelijke film was het een zeldzaam moment om die titels te zien schitteren waar ze anders zouden zijn overstemd door negen-cijferige superhelden-tentpole flicks.
Mijn top tien is gebaseerd op Amerikaanse releasedatums, ondanks mijn Britsheid, en bevat niets dat ik dit jaar op filmfestivals heb gezien die de afgelopen twaalf maanden geen bredere binnenlandse release hebben gekregen. Ik moet toegeven dat het een stuk moeilijker was om deze lijst samen te stellen dan in voorgaande jaren, maar ik ben nog steeds erg tevreden met mijn keuzes. Nou, dat ben ik voor nu. Ik zal mezelf waarschijnlijk in het nieuwe jaar slaan voor een aantal overduidelijke omissies.
10. Veelbelovende jonge vrouw
Er was geen film in 2020 waar ik meer tijd aan besteedde om mijn gevoelens te achterhalen dan Emerald Fennells fascinerende kijk op de verkrachtingswraakfantasie, Veelbelovende jonge vrouw . Het is een film die zeker woedend en verdeeld zal zijn dankzij de controversiële thema's en tonale schokken. Dat is dan weer het punt. Carey Mulligan breekt uit haar Engelse rozenvorm als Cassie, de sardonische en diep gebroken vrouw die zichzelf de bijna onmogelijke missie heeft gesteld om de epidemie van verkrachtingscultuur aan te pakken die haar leven permanent heeft aangetast. Verkrachting-wraakfilms gaan allemaal over catharsis, maar Veelbelovende jonge vrouw biedt daar niets van aan. Dit is een verhaal over geweld tegen vrouwen in een tijd waarin zulke dingen zo gruwelijk banaal zijn geworden, evenals het totale gebrek aan bezorgdheid van de samenleving voor de slachtoffers. Fennell haalt niet elke esthetische gril of thematische draai uit waarmee ze deze film opstapelt, maar de pure ambitie en de zure woede voor zijn doelen maken het een ongetwijfeld meeslepende ervaring.
Lees hier de recensie van Matt.
9. Nooit Zelden Soms Altijd
Het uitbeelden van abortus in de Amerikaanse cinema blijft een zeldzame gebeurtenis, laat staan een niet-oordelende benadering die ingaat tegen de gevaarlijke beperkingen die de conservatieve regering eraan oplegt. Regisseur Eliza Hittman's Nooit Zelden Soms Altijd is rauw in zijn emoties en toch uitzonderlijk gevoelig in zijn uitvoering. Nadat de 17-jarige Autumn ontdekt dat ze zwanger is, wordt ze gedwongen naar New York City te reizen om een abortus te ondergaan, omdat ze niet in staat is om de procedure in haar thuisstaat Pennsylvania te laten uitvoeren zonder toestemming van de ouders. Hittman heeft een van de meest verwoestende portretten van het jaar gemaakt over alledaagse vrouwenhaat en een verhaal over de moderne adolescentie dat zijn tienerpersonages volledig respecteert.
8. Bacurau
De Braziliaanse regisseurs Kleber Mendonça Filho en Juliano Dornelles maakten het zichzelf zeker niet gemakkelijk met Bacurau , een film die tegelijk een western is. een zwarte komedie, een sciencefictionfilm (compleet met UFO's!), en een verrassend traktaat tegen het parasitaire kwaad van het kolonialisme. In de gelijknamige nederzetting van Bacurau , de bewoners zijn krachten om te gaan met vliegende schotels, plotselinge sterfgevallen, politieke corruptie, en natuurlijk Udo Kier. Levendig en furieus, dit is een film om van te genieten, vooral in de onbevreesde manier waarop het de langdurige schade van het Amerikaanse imperialisme in Brazilië ontleedt. Er zijn te veel bizarre en ongelooflijke momenten om te tellen, maar het is de toegangsprijs alleen al waard om Udo Kier het op te zien nemen tegen Sônia Braga, de grote dame van de Braziliaanse cinema.
7. Judy en Punch
Veel films werden in 2020, al dan niet eerlijk, bestempeld als '#MeToo-films' vanwege hun omgang met genderkwesties en afbeeldingen van seksuele intimidatie. Weinigen deden dat zo bizar en ondeugend als Judy en Punch , het regiedebuut van Mirrah Foulkes. Judy en Punch zijn poppenspelers in de stad Seaside, Engeland (een rare Dickensiaanse plaats die nergens in de buurt van de zee is) in de hoop terug te keren naar het publieke oog nadat Punch dronken uit de gratie is gevallen. Het pantomime-geweld van hun marionetten herhaalt zich al snel in het echte leven wanneer Punch hun kind vermoordt en vervolgens hetzelfde probeert te doen met zijn vrouw. Wat moet een vrouw in haar positie anders doen dan haar broodnodige wraak af te dwingen? Er zit een fascinerende grimmigheid in Judy en Punch , een bizarre mengeling van slapstick, satire, geweld en woede. Damon Herriman heeft een sterke plek voor zichzelf veroverd als de nieuwe go-to griezelige gek (sorry, Sam Rockwell), maar de film is van Mia Wasikowasa. De film bewijst zichzelf maar al te relevant in hoe het mannelijk geweld verbeeldt en de manieren waarop de samenleving dergelijke brutaliteit zuivert, maar er zit zoveel kwaadaardige energie en ware woede achter Judy en Punch dat je nooit het gevoel hebt dat je de les wordt gelezen.
6. moesson
Hong Khaou's verhaal over de terugkeer van een man naar Vietnam kan niet meer verschillen van dat van Lee Da 5 Bloods in de uitvoering ervan, maar de twee delen opmerkelijke overeenkomsten, aangezien verhalen gericht zijn op isolatie en een ontdekking van het zelf. Moesson , is echter een veel rustiger, meer dubbelzinnig aanbod. Henry Golding schittert als een Vietnamees-Engelse man die voor het eerst sinds zijn familie het land ontvluchtte terugkeert naar zijn geboorteland, met plannen om de as van zijn ouders te verstrooien. Hij spreekt de taal niet en herinnert zich zo goed als niets van zijn korte jeugd daar, wat veel verwarring wekt over wie hij is en waar hij thuishoort.
Sommige kijkers vinden de lange stukken lome stilte in deze zeer korte film misschien gek, maar voor degenen met geduld, Moesson zal zijn schatten onthullen. Zijn reis om de lege plekken van zijn persoonlijke en culturele geheugen op te vullen, opent rauwe wonden, maar er zijn hier geen dramatische kreten of monologen. Dit is te pijnlijk persoonlijk voor zulke dingen. Voeg daar een tedere romance tussen Golding en Parker Sawyers aan toe en... Moesson is een diep ontroerend verborgen juweeltje van 2020.
5. Shirley
Vergis je niet: Shirley is geen biopic van Shirley Jackson. Gebaseerd op een roman die in feite geen basis heeft, gebruikt Josephine Deckers genre-buigende drama de iconische horrorregisseur als een middel om stekelige kwesties van huwelijk, huiselijkheid, emotionele arbeid en geestelijke gezondheid te onderzoeken. Deze film heeft een merkwaardig delirium, dat vaak aanvoelt alsof hij door de waas van door whisky gevoede wrok en verwarring wordt geschoten. De scheidslijn tussen feit en fantasie vervagen, en de spelletjes die Jackson (gespeeld door Elisabeth Moss tot in haar vlijmscherpe perfectie) speelt met haar man (een altijd betrouwbare Michael Stuhlbarg) overschrijden meerdere lijnen. Decker werkt het beste in deze liminale ruimte en weigert genoegen te nemen met realisme of fantasie, ter verbetering van haar karakterwerk. Konden alle films gebaseerd op echte mensen hun hoofdrolspelers maar ook begrijpen Shirley doet, ongeacht de historische trouw.
Lees hier de recensie van Amelia.
4. Da 5 Bloods
Spike Lee is als filmmaker altijd van harte fascinerend geweest. Hij benadert elke nieuwe film alsof het zijn eerste is en gooit talloze ideeën op het scherm alsof hij nooit de kans zal krijgen om dat nog een keer te doen. Da 5 Bloods ziet hem in vurige vorm terwijl hij voor het eerst sinds zijn terugkeer naar het oorlogsfilmgenre Wonder bij St. Anna's , en het is een waar hoogstandje voor Lee, zowel als verteller als visueel wonder. Vier Black Vietnam-veteranen keren terug naar het land om de overblijfselen van hun vergoddelijkte gevallen kameraad te vinden en om gestolen goud te vinden dat ze in het geheim hebben begraven.
Na twee uur en veertig minuten, Da 5 Bloods is nooit saai, wat op zich een klein wonder is, ook al is het nooit precies samenhangend. Dat is dan weer het punt. Hoe maak je een duidelijke en onweerlegbare betekenis van iets zo absurd en wreed als oorlog? Het voelt als Lee's oude man film op dezelfde manier dat de Ier deed voor Martin Scorsese, het soort film dat hij pas na tientallen jaren in het vak kon maken terwijl hij nog steeds aan de top van zijn kunnen was. Delroy Lindo en wijlen Chadwick Boseman geven twee van de beste optredens van het jaar en onbetwiste hoogtepunten uit hun eigen legendarische carrière.
Lees hier de recensie van Phil .
3. Een nacht in Miami...
Behalve dat ze een van de beste actrices van haar generatie is, lijkt Regina King de filmwereld achter de camera te gaan domineren, als haar verbluffende regiedebuut iets is. Aangepast van het spel met dezelfde naam, Een nacht in Miami biedt een kijkje in wat er kan zijn gebeurd op de avond waarop vier titanen van de zwarte geschiedenis samenkwamen voor een feest: Jim Brown, Cassius Clay, Sam Cooke en Malcolm X. Enkele van de beste regisseurs ter wereld zijn overrompeld door te proberen om theater aan te passen voor het grote scherm, maar King laat het zo gemakkelijk lijken met haar scherpe begrip van ruimte en beweging. Alle vier de acteurs schitteren in hun verheven rollen en de film vermijdt genadig de bezadigde uiteenzetting en symboliek die vaak voorkomen bij verhalen die dergelijke legendarische figuren benaderen. In plaats van, Een nacht in Miami is levendig en aards zonder afgezaagd of geforceerd aan te voelen. Het is een zeldzaam hoogdravend verhaal dat veel eenvoudiger lijkt dan het is. We kunnen niet wachten om te zien wat King hierna gaat doen.
2. Nog een ronde
Zou de hele tijd dronken zijn je gelukkiger maken? Dat is het experiment waar vier verdrietige leraren van middelbare leeftijd zich aan committeren in Thomas Vinterbergs behendig uitgebalanceerde comedy-drama Andere ronde . Het viertal vrienden betreurt hun midlife-inzinking voordat ze besluiten, uiteraard voor puur wetenschappelijke doeleinden, om een constant bloedalcoholgehalte van 0,05 te hebben, waarvan ze denken dat dit hun dagelijks leven zal verbeteren. Het is gemakkelijk om die synopsis te lezen en te voorspellen waar de film heen zal gaan, maar Andere ronde is niet geïnteresseerd in flauwe moraliserende of goedkope grove grappen. In plaats daarvan vertelt het een meer verward verhaal over de voor- en nadelen van drank, zowel als een persoonlijke keuze als als onderdeel van de bredere drinkcultuur van Denemarken. Mads Mikkelsen geeft een van de beste optredens van het jaar en herinnert Engelssprekende kijkers eraan dat hij meer is dan alleen een uitstekende Europese schurk. Andere ronde weigert gemakkelijke antwoorden of moreel duidelijke beslissingen, terwijl het een vreemd hartverwarmende wacht blijft. Bekijk het, al was het maar om Mikkelsen te zien dansen.
1. Wolfwalkers
De Ierse studio Cartoon Saloon heeft zichzelf stilletjes bewezen als een van de meest dynamische stemmen in animatie van de 21e eeuw. Pixar, Disney en DreamWorks staan misschien in de schijnwerpers, maar dit is het bedrijf dat grenzen verlegt en precies laat zien waartoe het medium in staat is. Ze legden de lat hoog voor zichzelf met eerdere Oscar-genomineerde inspanningen zoals Het geheim van Kells en Lied van de zee maar Wolfwalkers is hun meest triomfantelijke productie.
Stilistisch geboren uit een combinatie van klassieke houtsneden, het werk van animatorlegende Richard Williams en Keltische overlevering, Wolfwalkers is een visueel feest en een broodnodige boost van frisheid te midden van een zee van CGI-lookalikes. Ongeacht je leeftijd, je zult verleid worden door dit verhaal over jonge vrouwelijke vriendschap en de schoonheid van de natuur in het aangezicht van meedogenloze onderdrukking. Geen enkele film in 2020 maakte me zo hard aan het huilen als Wolfwalkers . Als er enige gerechtigheid in de wereld is, zullen de Oscars van 2021 hun Disney-vooroordeel een jaar opzij zetten ten gunste van Cartoon Saloon.
