Leigh's Top 10 films van 2020
Wolven in 'Wolfwalkers' op Apple TV+. (Afbeelding tegoed: Apple)
We draaien Top 10 functies van onze critici voor de rest van 2020! Je kunt ze volgen allemaal hier.
2020 was een wild jaar voor cinema. De blockbusters konden niet open zonder de peuken om theaterstoelen veilig te vullen, en wilde onafhankelijke functies zwierven door het VOD-landschap om dit jaar onze belangrijkste filmische geneugten te worden. We zouden natuurlijk elk jaar kleinere, niet-studioproducties moeten vieren, maar dit jaar benadrukte vooral een aantal van het geweldige werk dat wordt gedaan aan films zonder royale budgetten.
Ik zal niet zeggen dat deze lijst volledig in strijd is met sommige van mijn kritische broeders. Soms is geweldig geweldig en we hebben allemaal gelijk in het herkennen ervan. Maar er worden hier een paar films vermeld waarvan ik denk dat ze dit jaar niet hun verdiende loon krijgen, dus ik hoop dat mijn kleine bijdrage sommigen van jullie ertoe kan brengen de films te zien die ik de komende jaren veel zal herzien.
Runners-up: Roofvogels, Kleur uit de Ruimte, Palm Springs, Zwaluw, Waarom ga je niet gewoon dood?
10. We zijn kleine zombies
Wij zijn kleine zombies trof me als een donderslag bij heldere hemel. Dit is een film die het verhaal vertelt van vier kinderen die door verschillende omstandigheden wees zijn geworden. Badend in de esthetiek van retro-videogames, gefilterd over de wereld zoals je je kunt voorstellen dat een gamer-kind de werkelijkheid zou conceptualiseren, onderzoekt de film de discrepantie tussen geritualiseerde rouw en het emotionele proces van het verwerken van verlies, evoluerend naar een boosaardige veroordeling van een entertainmentindustrie die vastbesloten is om mensen uit te buiten die anders zijn vanwege hun commerciële nieuwigheid. Gevuld met pakkende originele muziek en een aantal werkelijk indrukwekkende cinematografie, Wij zijn kleine zombies mag niet ontbreken.
9. Het bloed van wolven
De beste Shudder-deals van vandaag $ 1,99 Bekijk Dealik zag voor het eerst Het bloed van wolven in 2018 op Fantastic Fest, en ik wachtte reikhalzend op de release in de VS totdat het eerder dit jaar zonder pardon op Shudder werd gedropt. Als je mijn volgt sociale media , je weet dat ik de lof van deze film heb geschreeuwd naar iedereen die wil luisteren, en dat is niet voor niets. Deze yakuza-thriller is niet alleen een stilistische terugkeer naar de ganglandfilms van de jaren tachtig met een paar geweldige grappen over wangedrag en wat knoestig geweld. Het is ook een krachtige karakterstudie van een slechte agent die vastzit in een wereld die corrupter is dan hij is en een goede agent die rekening moet houden met de ineffectiviteit van zijn eigen idealisme. Het bloed van wolven is veel slimmer en meditatiever dan het op het eerste gezicht lijkt, en de overgang van een bizar spektakel naar filosofische introspectie besluipt je zo subtiel dat je het nauwelijks merkt op het moment. Slaap hier niet op.
Lees hier de recensie van Matt Donato!
8. Geluid van metaal
Geluid van metaal is een film waar iemand die thuis is in de geschiedenis van Oscar Bait terecht op zijn hoede moet zijn, aangezien het uitgangspunt van een man die leert omgaan met zijn nieuwe doofheid, er gewoon om smeekt om te worden opgenomen in de traditie van mensen die schieten op een gouden standbeeld door een fysieke te portretteren verschil. Maar de uitvoering van Riz Ahmed doet veel meer dan alleen een gehoorverlies nabootsen. Het benadrukt de discriminatie die de dovengemeenschap ontvangt vanuit een extern perspectief dat naar binnen kijkt en vouwt hem en het publiek geleidelijk op in de dovengemeenschap. Door deze reis leren we over een cultuur die hun verschil niet ziet als een handicap of als iets dat moet worden opgelost; we zien ze als mensen met levens en ambities. Gooi dit samen met een krachtig verhaal over het najagen van een oud normaal als een vorm van verslaving, een krachtige ondersteunende uitvoering van Paul Raci en een verwoestende derde act, en Geluid van metaal overwint de twijfels die de rationele scepticus erover zou kunnen hebben.
Lees hier de recensie van Todd Gilchrist!
7. Spontaan
Er had geen perfecter jaar kunnen zijn voor Spontaan tevoorschijn komen. Omdat we allemaal collectief in een isolement zitten, terwijl velen in dit land stierven aan een virus waarop onze regering ongelooflijk ineffectief was in het reageren, voelt een verhaal dat gebaseerd is op de schuld van overlevenden en gemeenschappelijke hulpeloosheid maar al te goed. Maar het is ook een fel grappige, romantische, bloederige en all-round charmante tienerfilm, met sympathieke personages en een slotmonoloog voor de eeuwen, een gigantische middelvinger naar een wereld die ernaar streeft ons in het vuil onder zijn hiel te drijven. Het is het soort catharsis dat velen van ons nu nodig hebben, en het zal een van de meest indrukwekkende kijkervaringen blijven die ik me van dit jaar herinner.
Lees hier de recensie van Matt Donato!
6. De ware avonturen van Wolfboy
De ware avonturen van Wolfboy is het soort film waarvan ik wou dat ik er meer van had gehad toen ik opgroeide. Het is een modern sprookje over het niet alleen accepteren van de verschillen tussen mensen, maar over het accepteren van onszelf voor onze eigen verschillen. Het is een reis van zelfontdekking die niet toegeeft aan kinderen als schone leien om te worden opgevoed, maar als volledig gerealiseerde identiteiten die het potentieel hebben om de schoonheid in zichzelf te vinden door wederzijdse steun en vriendelijkheid. Met een satanisch gemene wending van John Turturro, een transformerende hoofdrol van Jaeden Martell en een scènestelend speelfilmdebuut van Sophie Giannamore, is dit een film die het leven kan veranderen van jonge mensen die geen zichtbare gemeenschap van mensen zoals zij hebben. .
5. Zwarte beer
Zwarte beer spreekt direct het deel van mij aan dat een rommelige teef is die van drama houdt. Het is een wilde, weerbarstige film die vertrouwt op onbetrouwbare vertelling, een shotgun-spetters van motieven en thema's, duister komisch cynisme, auteuristisch solipsisme en een verbluffend ingewikkeld paar hoofduitvoeringen van Aubrey Plaza. Beweer ik dat ik volledig begrijp wat? Zwarte beer gaat over of wat het specifiek wil dat ik ervan afhaal? Nee, maar iedereen die beweert het te weten, liegt regelrecht tegen je, omdat de film je in die geest actief tegenwerkt. Maar de doelgerichte ondoordringbaarheid is wat zo leuk is om ernaar te kijken. Het is een puzzeldoos zonder oplossing, een vertelervaring die zichzelf becommentarieert tot het punt waarop je het op allerlei manieren kunt interpreteren. Laat deze film gewoon over je heen komen en denk er de volgende maand over na. U zult er geen spijt van krijgen.
4. Wolfwalkers
Deze ene film zal me uiteindelijk dwingen om toe te geven en een Apple TV+ abonnement te nemen. Cartoon Saloon heeft een van de prachtigste animatiefilms in de recente geschiedenis geproduceerd, en ze hebben een verhaal gemaakt dat een typisch coming-of-age-verhaal combineert met de complexiteit van culturele botsingen, de historische realiteit van religieus imperialisme in Europa, de verschrikkingen van het realiseren van de fouten in je samenleving, en de vreugde iemand te ontmoeten die je de weg wijst naar je ware zelf. Wolfwalkers had gemakkelijk een reductionistische herinterpretatie van Disney's kunnen zijn Pocahontas met een coating van Gebochelde ’s Graaf Frolo sloeg over zijn schurkenstreek, maar Wolfwalkers is zo'n diepere en rijkere ervaring dan die beschrijving doet vermoeden. Het was niet mijn bedoeling om drie films te kiezen met Wolf in de titel dit jaar, maar Wolfwalkers is gewoon te goed om te negeren.
3. Sint-Franciscus
In een jaar vol expliciet feministisch filmmaken, Saint Frances onderscheidt zich doordat het net zo vol vreugde is als serieuze kwesties die moeten worden besproken en genormaliseerd. Van abortus tot postpartumdepressie tot anti-queer discriminatie tot de strijd van de opvoeding, dit is een film over vrouwen die elkaar vinden en steunen met humor en een compleet gebrek aan gratie. Het is een film over de kracht van empathie en de menselijkheid die we delen door elkaars lasten te dragen en verbindingen op te bouwen die levenslang meegaan. Kelly O'Sullivan levert een ster-optreden in een script dat ze zelf heeft geschreven, en als haar carrière zo helder blijft schitteren als Saint Frances , we hebben veel om naar uit te kijken.
2. Da 5 Bloods
Zeg wat je wilt over Spike Lee, maar de man zal alles in zijn films gooien alsof het de laatste film is die hij ooit zal maken. Da 5 Bloods is een ingewikkeld verhaal dat de stijlfiguren en pastiches van de films over de Vietnam-oorlog gebruikt als direct commentaar op het Amerikaanse imperialisme, de beloften die aan zwarte Amerikanen zijn gedaan om deel te nemen aan dat imperialisme, het Amerikaanse falen om die beloften na te komen, en de schade tot de psyche van een hele generatie die niet in staat is hun offers te verzoenen met hun gebrek aan winst. Het is een voertuig voor enkele carrière-beste uitvoeringen van Delroy Lindo en wijlen Chadwick Boseman, en het zal de tand des tijds doorstaan als een uitzonderlijk indrukwekkende film in een toch al uitzonderlijke filmografie.
Lees hier de recensie van Phil Nickinson!
1. Ik denk erover dingen te beëindigen
Ik denk eraan om dingen te beëindigen is als een goocheltruc waarbij je elke beweging van de goochelaar bekijkt, maar je nog steeds niet kunt achterhalen hoe de truc is gedaan. Jessie Buckley's aanzienlijke acteertalenten komen volledig tot uiting in een film waarin de realiteit van haar omstandigheden altijd in het geding is en de eenvoud van een reis naar de boerderij van een vriend van de familie een toegangspoort is tot een veel emotioneel krachtigere psychologische analyse. Schrijver-regisseur Charlie Kaufman is altijd eigenzinnig, maar dit merkt dat zijn zelfreflectie volop doorgaat en je na de aftiteling nog maanden nadenkt over de stille krachtige finale. Ik zei in mijn recensie dat dit een van de beste van het jaar is, en de tijd heeft zijn grootsheid voor mij alleen maar opnieuw bevestigd.
