Matts top 10 films van 2020
Een greep uit de favoriete films van Matt uit 2020. (Afbeelding tegoed: toekomst)
Is dit het deel waar ik typ dat het een jaar lang zo goed is geweest voor films? We mogen allemaal af en toe onze clichés gebruiken, vooral als er een ondersteunende waarheid is. Het was een draaiende deur van kanshebbers als het gaat om Matt Donato's persoonlijke 2020-favorieten, en ik zou nalatig zijn om degenen aan de buitenkant die naar binnen kijken niet te noemen. Geluid van metaal zou Riz Ahmed een nominatie moeten opleveren, Maken me bang brengt op creatieve wijze het comfort van kampvuurverhalen over, kiezers mogen niet vergeten Da 5 Bloods ondanks de eerdere release, en Big Time Adolescentie is een perfect Pete Davidson-schip.
Dat zijn echter niet de crèmes. Op de laatste dag van 2020, mijn Top 10, zijn ze gestegen.
10. Na middernacht
Dat is wat we doen, weet je? We vullen de lege plekken in die we niet begrijpen. Het is de menselijke natuur. We laten onze verbeelding gezichten trekken op de geluiden in het donker sinds we in grotten woonden. En we trekken altijd scherpe tanden.
Ik beloof dat er niet veel horror cross-over zal zijn tussen mijn Top 10 en eerder geposte Top 20 in Verschrikking 2020 . Na middernacht is een van de weinige gelukkigen. Ik heb over dit romantische drama over wezensverdediging geschreven voor What To Watch, /Film en ongeveer zeventien andere websites, dus ik heb bijna geen wijzigingen meer van dezelfde aanbidding. Sta mij een andere benadering toe hier. Basketbalroyalty Jim Valvano zei ooit: 'Als je lacht, denk je en huil je, dan ben je een hele dag.' Nou, pas dat toe op films. Ik lachte (de stuntopname), ik dacht (het personage van Gardner vecht tegen demonen) en ik huilde (de warmste momenten in het derde bedrijf). Deze film heeft meer hart dan de binnenkant van een Kaiju. Het laat zien hoe de veelzijdigheid van horror, niet minder door hybride genres, geen grenzen kent - gesproken vanuit soulvolle diepten door een maker die niets heeft en een personage dat alles te verliezen heeft.
9. Spontaan
Trump zal naar me opkijken vanuit zijn met goud ingelegde kist en zeggen: 'Wie is deze trut,' en ik zal ze zeggen: 'Dat is president Bitch' tegen jou, klootzak.
Ik heb nooit, één keer, geweten wat ik kon verwachten van Brian Duffield's Spontaan . Misschien is het daarom mijn voor de hand liggende kandidaat voor De grootste ontdekking van 2020 . Een 'Young Adult' kijk op de onverklaarbare wreedheid van het leven in de vorm van exploderende kinderen die ondanks zijn duistere kijk hopeloos romantisch en eindeloos energiek is. Katherine Langford mag een puberpersonage spelen op haar rommeligste, geen Hollywood-achtige façade. Het is te verwachten, aangezien Duffield zijn niet-detecteerbare uitbraak gebruikt om epidemieën van schietpartijen op scholen parallel te laten lopen met talloze andere coming-of-age-crises. Toch eindigt hij met een ceremonieel vrolijke finale die een van de meest opzwepende monologen van het jaar de das omdoet. Een applaus-waardige verrassing in een anders onvoorspelbaar-om-de-verkeerde-redenen jaar.
8. Bedreigen
Weet je nog wat we zeiden toen we trouwden? Dat we naar Amerika zouden verhuizen en elkaar zouden redden?
Er is geen Amerikaans verhaal meer in 2020 dan dat van Lee Isaac Chung Dreigen . Steven Yeun schittert als de patriarch van een Koreaanse familie die droomt van het landelijke Arkansas dat op een enorme boerderij met Koreaanse specialiteiten woont. Wat blijkt, is dat Yeun's karakter in de beloften van een Amerikaanse droom stort met oogkleppen op, om onderweg bepaalde aspecten van erfgoed en huiselijk comfort te verliezen. Oma moet intrekken, de vrouw van Yeri Han voelt zich vergeten en ongehoord, zijn zoon haalt oma over om iets te drinken dat op Mountain Dew lijkt... allemaal zaken waar elk Amerikaans huishouden mee te maken heeft, natuurlijk. Wat het beste werkt, is wanneer Chung de stukjes opraapt, een familie die aan het rotten is terwijl groenten ontkiemen, en wat er nodig is om de wortels terug te laten groeien die ooit stevig in vreemde grond waren geplant. Zal Patton misschien ook voor Beste Mannelijke Bijrol?
7. Slikken
Ben je gelukkig, of doe je alsof je gelukkig bent?
Een thema dat je in deze lijst blijft bespioneren, zijn speelfilmdebuten, die Carlo Mirabella-Davis verhalend volbrengt met Slikken . Een puntige paradox over behoud, Pica, en aanwezig zijn versus onze plek accepteren. Haley Bennett levert een van mijn favoriete uitvoeringen van het jaar als een vrouw die schijnbaar alles heeft - welvaart, een droompartner, gezondheid - en toch, de enige controle van haar personage is een obsessie met het innemen van voorwerpen. Mirabella-Davis speelt met ideeën over misbruik en gevangenschap, meestal hoe ze uiterlijk verborgen kunnen blijven. Zelfverzekerde regie brengt de intimiteit van huishoudelijke angst en overheersing over door middel van gemanipuleerde paranoia. Nooit een aflevering van MTV's Mijn vreemde verslaving , en altijd gericht op het welzijn van een personage dat zou worden gezien als een ondankbare Princess Peach op basis van onbewuste perspectieven van omstanders.
6. Veelbelovende jonge vrouw
WAAROM MOETEN MEISJES ALLES VERNIETIGEN?!
Ja, ik ben een andere criticus die zegt dat je hyped moet worden voor Veelbelovende jonge vrouw ook al zal het pas in februari uitkomen. Mijn standpunt is niet veranderd sinds december theatrale recensie gedaald . Emerald Fennell neemt een aantal machtige thematische schommelingen die woedend zullen zijn, ongemak zullen veroorzaken en in de beste gevallen het publiek ertoe aanzetten lang en diep na te denken over ingesleten maatschappelijk gedrag. Het is een scherpe, bittere pil om te slikken, omdat Fennell het beu is om het onderwerp van beschuldigingen van mishandeling en verschoonbare vrouwenhaat op het scherm in dezelfde patronen te zien behandelen. Ook? De film is een heerlijke neon-pop uitbarsting van vitaliteit door middel van cinematografie, gespeeld door wolven en schapen die de stereotypen van hun personages doelbewust uitbuiten. Technisch geweldig, verhalend vasthoudend en onmiskenbaar bedoeld, of je er nu klaar voor bent of niet.
5. Een nacht in Miami…
Ze hebben zielen, nietwaar? Op elk levend wezen met een ziel kan die ziel worden aangeboord.
Regina King legt een moment in de tijd vast en past het veelgeprezen toneelstuk van Kemp Powers met succes aan. Terwijl de strijd voortgaat, sparren titanen van beroemdheden, van protesten verbaal over het racisme dat hun grotere gemeenschappen belemmert, of zelfs nog verder. Kingsley Ben-Adir als activist Malcolm X, Eli Goree als boksvlinder Cassius Clay, Aldis Hodge als NFL'er Jim Brown en Leslie Odom Jr. als Sam Cooke vormen een performancekwartet wiens talenten nauwelijks passen binnen de muren van één locatie.
Van Goree's charmante, meer dan levensechte tot Odoms defensieve houding als Cooke, Ben-Adirs nadrukkelijke verontwaardiging tot Hodge's fysieke oplegging en verschroeiende botheid. Een nacht in Miami steekt met dialogen over mensen als wapens, terwijl zwarte Amerikanen discussiëren over hoe ze hun recht het beste kunnen vinden in het blanke Amerika. Het is krachtig, een performatieve knock-out, en nog een voorbeeld van filmmakers die geschiedenis gebruiken om thema's te herhalen die jaren, ja decennia later altijd relevant zijn. Ook? Het is verbazingwekkend heerlijk, ondanks de hardheid en ernst van de volledige discussies.
4. Word teruggevonden!
Rot op, opa.
Er is een veel grotere monoloog die de generatieangst in Ninian Doff's beter weergeeft Word Duke! , maar het bovenstaande citaat is meer aangrijpend. ik heb al over geschreven hoe deze classist afgaat Het gevaarlijkste spel is een met zuur gewassen explosie die een aantal serieuze delen deelt Val het blok aan gevoel. Kijk verder en je zult het ziedende temperament voelen onder gesprekken over mutanten en bastaarden en deejay-bijnamen. Doff mixt geen berichten. Ouderlingen verdunnen de kudde door kansarme kinderen af te stoten die verkwisten wat de meest magnifieke generatie heeft achtergelaten, zo verkondigen ze. Neuh, brul. Dit is de pushback, de rebellie en het vuurwerk dat in de tirannieke reten van meedogenloze gouverneurs wordt geduwd die de dwaasheid van hun elitisme niet inzien. Met rappers-paradise intermezzo's!
3. Melktanden
Ik ga ervan genieten om deel uit te maken van een lucht als deze, pap.
Het is een jaar geweest voor speelfilmdebuten, waarvan er maar weinig zo succesvol waren als de niet-verwante broer of zus van Shannon Murphy Ik en Earl en het stervende meisje . Hoofdactrice Eliza Scanlen schoor haar hoofd kaal om Milla te spelen, een Australische tiener die aan een ernstige ziekte lijdt en op alle momenten die ze nog heeft op jacht is naar geluk. Essie Davis en Ben Mendelsohn spelen ouders die regelboeken in de prullenbak gooien, klem tussen het afdwingen van goed gedrag en het helpen bij Milla's destructieve neigingen. Toby Wallace is even gedenkwaardig als de dakloze crimineel Mozes, maar jonge liefde kan niet worden gedwarsboomd. Het leven is kostbaar, beperkt en vaak veel complexer dan onze beweegredenen aankunnen. melktanden is het toppunt van extase en tragedie, een afschaffing van het one-size-fits-all bestaansmodel.
2. Zijn huis
Je geesten volgen je. Ze gaan nooit weg. Ze wonen bij jou. Toen ik ze binnenliet, kon ik mezelf onder ogen komen.
Het speelfilmdebuut van Remi Weekes verdient het om te worden vereerd met dezelfde nadruk die we (terecht) hebben gelegd op Jordan Peele's Eruit . Sope Dirisu en Wunmi Mosaku navigeren door de verschrikkingen van vluchtelingen die een droom najagen ver weg van armoede en onderdrukking, om vervolgens een spookhuis van hun eigen ontwerp te vinden. Op het snijvlak van culturele representatie en genre-versiering bestaat Zijn huis , de meest provocerende mix van traumatiserende verschrikkingen van dit jaar naast echte monsters. Ik heb het hier beoordeeld op Wat te kijken , het overtrof terecht mijn Beste horror van 2020 functie, en wel, hier zijn we weer. Ben je me al beu?
1. Palm Springs
Nou, we hebben eigenlijk geen andere keuze dan te leven? Dus ik denk dat je het beste kunt leren om te lijden onder het bestaan.
Wie had gedacht dat een door cynisme goedgekeurde romantische komedie over oneindige tijdlussen, huwelijkschaos en dinosaurussen mijn euforische bioscoophoogtepunt van 2020 zou zijn? Max Barbakows verhalende speelfilmdebuut over de nachtmerrie van de normaliteit verwarmt mijn leven-is-maar-een-zinloze-cyclus-hart. Andy Samberg en Cristin Milioti vinden een zinderende chemie tussen afgematte existentiële weerhaken en goedkope verzorgde drank, terwijl J.K. Simmons is de bijrol clincher. Entertainment dat bang, verlaten en eindeloos plezierig is als een anti-rom-com die zelf zijn weg naar geluk vindt. We zitten hier allemaal vast, ja? Blaas je pizzapunt drijvend op en zoek een lekker zonnetje om erop te rijden.
