Marisa's Top 10 films van 2020
(Afbeelding tegoed: neon)
We draaien Top 10 functies van onze critici voor de rest van 2020! Je kunt ze volgen allemaal hier.
2020 was een hels landschap, laten we eerlijk zijn. Tussen de levens die verloren zijn gegaan, het gebrek aan leiderschap en de sluiting van lokale bedrijven in het hele land, is het moeilijk om veel troost te vinden. Maar er is altijd film. Films bieden de perfecte ontsnapping aan de anders pijnlijke realiteit waar we dit jaar allemaal mee te maken hebben gehad.
Mijn favoriete films van dit jaar hebben allemaal personages die zelf pijn en ontberingen hebben ervaren, maar op de een of andere manier de schoonheid in hun lijden hebben kunnen vinden. Ze pasten zich aan en sommigen floreerden terwijl anderen zo natuurlijk mogelijk verder gingen. Deze films bevatten ook elementen van nieuwsgierigheid en verleggen de grenzen van wat het betekent om mens, geliefd en zelfvoorzienend te zijn. In willekeurige volgorde zijn hier mijn top tien films van 2020 die perfect bij het jaar passen in al zijn betoverende waanzin en chaos.
10. Nooit Zelden Soms Altijd
Als je een vrouw bent, ben je waarschijnlijk redelijk bekend met deze woorden. Nooit. Heel soms. Soms. Altijd. Vier antwoordopties gevraagd door een vreemde in een koude, steriele kamer tijdens enkele van je meest kwetsbare en angstige momenten. In Nooit Zelden Soms Altijd , Schrijver/regisseur Eliza Hittman vertelt het intieme verhaal van de 17-jarige Autumn (Sidney Flanigan) als ze ontdekt dat ze zwanger is. Autumn navigeert alleen door haar opties en probeert elke geheime methode die ze kan bedenken om haar zwangerschap te beëindigen. Haar maag bedekt met blauwe plekken en haar ziel aan elkaar gehecht met geheimen, gaat ze met haar neef naar New York City om een abortus te ondergaan.
Hittman pakt een gevoelig onderwerp aan met delicate transparantie, terwijl hij de uitdagingen blootlegt waarmee jonge vrouwen worden geconfronteerd bij het nemen van controle over hun reproductieve gezondheidszorg. Een aangrijpend en realistisch portret van zwangerschap en mishandeling, Nooit Zelden Soms Altijd is een verfrissend en subversief drama dat iedereen zou moeten zien.
9. Relikwie
Verslechtering komt in vele vormen en tijd is meestal de boosdoener. Schrijver/regisseur Natalie Erika James onderzoekt de mentale en fysieke ineenstorting van het fysieke lichaam in haar emotioneel angstaanjagende film, Relikwie . De film volgt Edna (Robyn Nevin), een bejaarde weduwe die alleen woont en plotseling vermist wordt. Haar verdwijning leidt tot een bezoek van haar vervreemde dochter Kay (Emily Mortimer) en kleindochter Sam (Bella Heathcote) terwijl ze in een staat van desoriëntatie raken om erachter te komen wat er met Edna aan de hand is.
De degradatie van Edna's huis is een directe weerspiegeling en metafoor voor de achteruitgang van haar mentale en emotionele toestand als gevolg van de ziekte van Alzheimer. Productieontwerper Steven Jones-Evans weet deze mentale kwetsbaarheid met succes vast te leggen door middel van het decorontwerp van Edna's huis met lange, donkere, kronkelende gangen en verwarrende paden die naar nergens leiden. James steekt een slow-burn film over verlies op zo'n mooie manier aan dat zowel de film als haar aangeboren talent enorm opvalt binnen het horrorgenre.
8. De uitgestrektheid van de nacht
Gevestigd in een klein stadje in New Mexico in de jaren 50, De uitgestrektheid van de nacht is een klein budget juweeltje dat doet denken aan De schemerzone . Regisseur Andrew Patterson roept alle angsten uit het tijdperk van de Koude Oorlog op in een spannend en oogverblindend debuut. Jake Harrowitz schittert als Everett, een tiener-dj die bij het lokale radiostation werkt. Op de avond van een grote basketbalwedstrijd op de middelbare school hoort Everett een vreemd geluid door de ether komen waarin hij overleg pleegt met collega-technologieliefhebber Faye (Sierra McCormic). De twee tieners gaan op reis om de signalen die ze ontvangen te ontcijferen en te ontdekken wat daarachter schuilgaat. Cinematograaf Miguel Ioann Littin-Menz legt het gevoel van de jaren '50 vast met een korrelig licht en vintage gevoel dat het landelijke Amerika treffend portretteert. Patterson gebruikt een verscheidenheid aan technieken om spanning en angst te verhogen, waaronder black-out shots en vloeiende, ingrijpende tracking-schokken die zijn natuurlijke talent achter de camera en veelbelovende carrière voor de toekomst laten zien.
7. Bedreig
Minari is een plant die in het tweede seizoen zeer sterk groeit nadat hij is afgestorven en terugkomt. Schrijver/regisseur Lee Isaac Chung gebruikt de film als metafoor voor de Zuid-Koreaanse familie die in de jaren ’80 naar Arkansas verhuist om een boerderij te beginnen. Hun veerkracht is bekend bij immigrantenfamilies die op zoek zijn naar de Amerikaanse droom. De dynamiek van de familie Yi verandert zodra hun atypische grootmoeder bij hen komt logeren. Haar traditionele manieren zijn vreemd voor haar kleinkinderen, vooral David (Alan Kim). David stelt dat ze geen echte grootmoeder is en verzet zich tegen haar aanwezigheid en liefde.
Na verloop van tijd groeit het gezin naar elkaar toe en de vermenging van het Amerikaanse leven en het Koreaanse leven stelt hen in staat elkaar te waarderen om wie ze zijn, waar ze zijn. Kim levert een schattig optreden tegenover Youn Yuh-jung, die de grootmoeder van het gezin speelt. Steven Yeun schittert als de patriarch en geeft liefdevolle leiding aan zijn rol als vader die probeert een beter leven voor zijn gezin op te bouwen. Het verhaal van Chung is hartverwarmend en herkenbaar voor gezinnen uit alle lagen van de bevolking, waardoor Dreigen zowel gedenkwaardig als betoverend.
6. Jager Jager
In theorie kan leven buiten het netwerk aantrekkelijk klinken in het jaar van Covid 19. Schrijver/regisseur Shawn Linden lokt het publiek echter met dit idealistische concept door een stroperige en rauwe weergave van afgelegen isolatie te bieden. Devon Sawa en Camille Sullivan schitteren als man en vrouw die werken als pelsjagers wiens levensonderhoud wordt bedreigd door een schurkenstaat die hun land besluipt. Wanneer Joseph (Sawa) op jacht gaat naar het beest, ontstaat er een golfeffect van terreur. Jager Jager produceert een uniek type dread gevuld met realistische angsten en worstelingen. Sullivan is een opvallende verschijning en biedt een geweldige prestatie. Het einde van de film is een van de meest intense maar bevredigende conclusies en maakt een gedenkwaardige indruk wat betreft genre-climaxen.
5. Zwarte beer
Schrijver/regisseur Lawrence Michael Levine brengt een metaperspectief in de wereld van het filmmaken. Zwarte beer volgt Allison (Aubrey Plaza), een schrijver/regisseur die aankomt in een afgelegen hut om inspiratie op te doen en te werken aan haar volgende project. Gabe (Christopher Abbott) en Blair (Sarah Gadon), het echtpaar dat de hut bezit, wordt steeds vijandiger tegenover een een ander als gevolg van Gabe's duidelijke aantrekkingskracht op Allison. Abbott en Plaza vertonen de hele film een gekke magnetische energie; het is onmogelijk om je ogen van beide af te houden. Het is het beste om in te gaan op Zwarte beer blind omdat er meerdere lagen, kronkels en bochten zijn. Plaza levert haar beste, meest felle optreden tot nu toe en Levine geeft op briljante caleidoscopische wijze een intrigerend kijkje in de methoden, verbindingen en technieken van het filmmaken achter de schermen.
4. Da 5 Bloods
Deze Spike Lee-verbinding gaat over een Amerikaans oorlogsdrama dat een groep Vietnamveteranen volgt die terugkeren naar de slagvelden van het land om de overblijfselen van hun gevallen squadronleider te herstellen, evenals de schat die ze in de velden begraven hebben achtergelaten. Lee toont al zijn inventieve kenmerkende shots, inclusief de dubbele dolly-opname en het invoegen van historisch beeldmateriaal in het verhaal. Zijn laatste is een interessante diepe duik in PTSS en vergeving terwijl de groep vrienden terugreist naar Vietnam en te maken krijgt met wrokkige lokale bewoners. Er is ook een gecompliceerde vader-zoon-dynamiek die aansluit bij het conflict van de film, wat een verfrissend verhaal is om te verkennen tussen de historische achtergrond en verschillende generaties mentaliteit. Lee serveert met succes nog een impactvol sociaal-politiek commentaar over wat het betekent om een zwarte Amerikaan te zijn, zowel historisch als in het heden. Beschouw zijn nieuwste als een must-watch.
3. Nomadenland
Verdriet manifesteert zich op verschillende manieren en als je alles verliest, verandert het begrip thuis van vorm. Voor Fern (Frances McDormand) is een busje zowel haar thuis als haar ontsnapping nadat ze de Grote Recessie heeft overleefd, samen met de dood van haar man. Als ze in de 60 is, pakt ze klusjes op om haar naar de volgende bestemming te brengen. Onderweg ontmoet ze andere nomaden die de voorkeur geven aan de voorbijgaande levensstijl en die dienen als haar metgezellen, leraren en vrienden. Hoewel weinigen buiten hun clan het eens zijn met haar levenskeuzes of deze begrijpen, heeft Fern troost gevonden in de overgang en heeft ze de enige angstaanjagende constante in het leven volledig omarmd: verandering. De uitvoering van McDormand is krachtig krachtig, gevuld met prachtig subtiele emotie; haar ogen dragen evenveel gewicht als de woorden die ze zachtjes uitspreekt. Schrijver/regisseur Chloé Zhao legt vast de vervaagde maar ijverige Amerikaanse geest terwijl hij een subcultuur laat zien die, zoals Bob Dylan zegt, er de voorkeur aan geeft om alleen te zijn, zonder richting naar huis, als een compleet onbekende, als een rollende steen.
2. Geluid van metaal
Het leven verandert onmiddellijk voor Ruben (Riz Ahmed), een drummer in een metalband, wanneer hij zijn gehoor begint te verliezen terwijl hij op tournee is. Op verzoek van zijn vriendin en medebandlid Lou (Olivia Cook) gaat Ruben met tegenzin naar een gemeenschapsbehandelingscentrum waar hij leert zich aan te passen en zijn nieuwe manier van leven te omarmen. Ahmed slaat alle beats met een emotioneel onvergetelijk optreden. Het geluidsontwerp is verbijsterend en laat het publiek de reis van Ruben uit de eerste hand ervaren, waarbij zowel angst als empathie wordt verzameld. Componist/Sounddesigner Nicolas Becker maakte gebruik van het natuurlijke geluid dat het lichaam van Ahmed voortbracht. Naarmate zijn gehoorverlies vordert, worden de geluiden van zijn lichaam luider, wat dient als een metafoor voor het isolement dat Ruben begint te voelen als hij antwoorden en hulp zoekt. Regisseur Darius Marder legt met succes een intiem portret vast van een gekwelde kunstenaar, maken Geluid van metaal een van de meest hartverscheurende maar hoopvolle films van het jaar.
1. bezitter
Geschreven en geregisseerd door Brandon Cronenberg (ja, zoon van David Cronenberg), Bezitter is een geestverruimende sci-fi horrorfilm dat is indrukwekkend visceraal. Zakelijke huurmoordenaar Tasya Vos (Andrea Riseborough) wordt ingehuurd om de lichamen van andere mensen te betreden om moorden te plegen. Er zit een existentieel element in de film, aangezien Vos een beetje een menselijk omhulsel wordt en worstelt met haar ware identiteit nadat ze zoveel tijd in de lichamen van andere mensen heeft doorgebracht. Thema's van identiteit en gender domineren overal en de snode corporate overlord is ook duidelijk in de film. Cronenberg creëert heerlijke duivelse special effects die uitstekend passen bij cameraman Karim Hussain. Het is gruwelijk, mooi en non-stop entertainment.
